وقتی مهدی ظهور کند، چکار می‏کند؟

نخست: قرآن جدید می‏آورد، چرا قرآن جدید می‎آورد؟! از ابوعبدالله ؛ نقل شده که گفت. گویی که به میان ستون و محراب می‏نگرم و مردم را می‏بینم که بر کتاب جدید و علیه عرب بیعت می‏کنند [۲۱۵].

محمد صدر می‏گوید: تفسیر جدید و باطنی گسترده‏ای را برای مردم بارز می‏کند...و این امر صحیحی است که نیاز به بررسی ندارد و نماد و مصداق حقیقتی است باطنی که وجدان بشری آن را توصیف کرده است و این فهم جدید عمیقتر از تمام فهمهای پیشین است [۲۱۶].

گفتم: آیا فهم او عمیقتر از فهم امامان قبل مثل علی و باقر و صادق و... است؟!

از علی ؛نقل شده که گفت: مانند اينكه به شیعیان می‏نگرم، که چادرها را در مسجد کوفه برپا کرده‎اند و نشسته و قرآن جدید را به مردم می‏آموزند [۲۱۷].

مفید در المسائل السرویه می‏گوید: بدون شک قرآن، کلام خداوند متعال است و کلام بشر نیست و این قرآن اکثر کلام خدا است [نه همه آن] و باقیمانده آن نزد نگهدارنده شريعت گذاشته است، برای احکامی که چیزی از آنها وضع نشده است [۲۱۸] [۲۱۹].

دوم: مساجد را نابود می‏کند. از ابوجعفر نقل شده که گفت: وقتی که قائم ظهور کند، به کوفه می‏رود و ۴ مسجد را نابود می‏کند [۲۲۰].

از ابوجعفر نقل شده که گفت: هیچ مسجد برپايى بر روی زمین نيست مگر اینکه که امام زمان آن را نابود می‎کند و هموار می‎نماید [۲۲۱].

سوم: به حکم داود حکم می‎کند. از ابوجعفر نقل است که گفت: وقتی که قائم آل محمد بیاید به حکم داود و سلیمان حکم می‎کند و دلیلی از مردم خواسته نمی‎شود، [۲۲۲]از ابوعبدالله (؛) نقل شده که گفت: دنیا از بین نمی‎رود تا اين که مردی از من بيايد و به حکم آل داود حکم کند [۲۲۳].

چهارم: بر ام المؤمنین عایشه (ك) حد شرعی جاری می‏کند. از ابو جعفر نقل شده که: وقتی که قائم ما ظهور کند، عایشه را نزد او می‏آورند تا او را حد شرعی بزند و تا انتقام فاطمه دختر محمد صرا از او بگیرد [۲۲۴].

پنجم: ابوبکر و عمر را از قبرهایشان بیرون می‏آورد و آنها را به صلیب می‏کشد و می‏سوزاند [۲۲۵].

ششم: وقتی که خروج می‎کند خداوند او را به اسم عبرانی‎اش صدا می‎زند. ابوعبدالله (؛) می‎گوید: وقتی که به امام اجازه داده شد، خداوند او را به نام عبرانی‎اش صدا می‎زند و ۳۱۳ یار دارد، ابرى است مانند ابرهاى پاییزی و آنها پرچمداران هستند، بعضی از آنها شب در رختخوابش می‎خوابد و صبح در مکه است [۲۲۶].

هفتم: کعبه و مسجد رسول الله صرا ویران می‎کند. از مفضل بن عمر نقل شده که او از جعفر بن محمد سؤالهایی را در مورد مهدی و احوال او می‎پرسد. از جمله: سرورم او با خانه خدا چکار می‎کند؟ گفت: آن را نابود می‎کند و جز ستونهای آن چیزی باقی نمی‎گذارد که اولین خانه‎ای بود که در مکه و در زمان آدم (؛) ساخته شد، و بوسیله ابراهیم و اسماعیل اوج گرفت [۲۲۷].

و از ابوبصیر از ابوعبدالله ؛نقل شده که گفت: وقتی که قائم بیاید، خانه خدا و مسجد پیامبر صو مسجد کوفه را به روز اولش بر می‎گرداند [۲۲۸].

هشتم: خداوند او را برای انتقام مبعوث می‏کند از ابو جعفر نقل شده که: خداوند محمد صرا برای رحمت، و مهدی را برای انتقام مبعوث می‏کند [۲۲۹].

نهم: نوادگان قاتلان حسین را می‏کشد. به رضا گفته شد: ای پسر رسول خدا در مورد حدیثی که از صادق ؛روایت شده چه نظری داری که گفت: وقتی مهدی قائم خروج کند، نوادگان قاتلان حسین را به جرم پدرانشان می‏کشد. گفت: چنین است. گفتم: پس این کلام خداوند چه می‏شود که می‏فرماید: ﴿وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٞ وِزۡرَ أُخۡرَىٰۚ﴾[فاطر: ۱۸]. «هيچ گناهكاری بار گناه ديگری را به دوش نمي‌كشد» گفت: تمام اقوال خداوند راست است اما نوادگان قاتلان حسین ؛به کار پدرانشان راضی هستند و به آن افتخار می‏کنند [۲۳۰].

دهم: مهدی بر قتل عربها و مخصوصاً قریش اصرار و پافشاری می‏کند. از ابو عبدالله نقل شده که گفت: «میان ما و اعراب بجز قتل و کشتار چیز دیگری باقی نمانده است» [۲۳۱]. چرا عربها؟!

از ابو عبدالله نقل شده که گفت: از اعراب بپرهیز، چون خبر بدی در مورد آنها وجود دارد و هیچ کدام از آنها با مهدی قائم خروج نمی‏کنند [۲۳۲].

از ابو عبدالله نقل شده که گفت: وقتی که قائم آل محمد ص خروج کند۵۰۰ نفر از قریشیان را جمع می‏کند و گردن آنها را می‏زند و سپس ۵۰۰ نفر دیگر را نیز جمع می‏کند و گردن آنها را نیز می‏زند و این کار را شش بار تکرار می‏کند (یعنی ۳۰۰۰ نفر) و گفته شده که تعداد قریشیان ۳۰۰۰ نفر بوده است؟ (چون این روایت در آن زمان بوده و آن زمان تعداد قریشی‏ها اندک بوده به این دلیل تعجب كرد) گفت: آری خود و موالی آنها این تعداد هستند [۲۳۳].

می‏گویم که آنچه که بر جعلی بودن این روایت دلالت می‏کند این است که جاعل آن مطمئن نبوده که قریشی‏ها از ۳۰۰۰ نفر بیشتر هستند بنابراین تعجب کرده، پس برای اینکه دروغش را محکم کند بیان می‏کند که این تعداد اعراب و موالی آنها می‏باشد.

از ابو جعفر ؛نقل شده که گفت: اگر مردم می‏دانستند که قائم هنگام خروج چکار خواهد کرد، بیشترشان دوست نداشتند او را ببینند، از مردمانی که می‏کشد و او با کشتن قریش شروع می‏کند و جز شمشیر چیزی رد و بدل نمی‎شود، تا جایی که بسیاری می‏گویند که این از آل محمد نیست و گرنه مهربان می‏بود [۲۳۴].

جای تعجب است که آیا این کار موافق کلام پیامبر صاست که فرمود: «خداوند را در مورد اهل بیتم به یاد داشته باشید» [۲۳۵].

مگر بنی هاشم از قریش نیستند؟ پس چرا آنها را نیز می‏کشد؟!

﴿كَبُرَتۡ كَلِمَةٗ تَخۡرُجُ مِنۡ أَفۡوَٰهِهِمۡۚ إِن يَقُولُونَ إِلَّا كَذِبٗا ٥﴾[الکهف: ۵].

«سخن بزرگى از دهانشان خارج مى‏شود! آنها فقط دروغ مى‏گويند».

[۲۱۵] الغیبة، نعمانی، ص۲۰۰؛ بحارالانوار، ۵۲/۱۳۵، ۲۹۴؛ الزام الناصب، ۲/۱۱۱-۱۱۲. [۲۱۶] تاریخ مابعدالظهور، ص۴۵۳. [۲۱۷] الأنوار النعمانیة، ۲/۹۵. [۲۱۸] المسائل السرویة، ص۷۸-۷۹. [۲۱۹] علی حائری در مورد صفات مهدی می‎گوید: ظهور مصحف علی (؛) است که بعد از وفات پیامبر صجمع‎آوری کرده بود. همچنانکه در مورد اخبار زمان ظهورش از علی در كتاب: الغیبة نعمانى آمده است: گویی که عجم چادرهايشان را در مسجد کوفه برپا کرده‎اند و قرآن را چنانکه نازل شده بود. به مردم می‎آموزند. گفته شد: ای امیرالمؤمنین مگر این قرآن همان گونه که نازل شده نيست؟ گفت: نه، اسم ۷۰ نفر از قریشیان و پدرانشان از آن پاك شده واسم ابولهب نیز به خاطر اینکه عموی پیامبر صاست ترك شده تا اهانت به پيامبر صباشد، الزام الناصب، ۱/۴۲۱. [۲۲۰] بحار الانوار، ۵۲/۳۳۹؛ وسائل الشیعة ۲۵/۴۳۶؛ الارشاد، مفید، ۲/۳۸۵. [۲۲۱] الحدائق الناظرة، بحرانی، ۷/۲۸۱؛ وسائل الشیعة ۲۵/۴۳۶؛ الارشاد، مفید، ۲/۳۸۵؛ بحارالانوار، ۸۰/۳۶۹. [۲۲۲] بصائر الدرجات، ص۲۷۹؛ مستدرک الوسائل، ۱۷/۳۶۴؛ الخرائج و الجرائح، ۲/۸۶۰. [۲۲۳] بصائر الدرجات، ص۲۷۸؛ الکافی ۱/۳۹۷-۳۹۸ وسائل الشیعة ۲۷/۲۳۰-۲۳۱. [۲۲۴] بحار الانوار، ۵۲/۳۱۴؛ مختصر بصائر الدرجات، ص۲۱۳؛ مستدرک الوسئل ۱۸/۹۲، بحارالانوار ۲۲/۲۴۲؛ الایقاظ من الهجعة، حرعاملی، ص۲۳۲. [۲۲۵] بحار الا نوار، ۵۳/۱۲-۱۴؛ مختصربصائر الدرجات ص۱۸۷، الایقاظ من الهجعة، ص۲۶۹-۲۷۰. [۲۲۶] الغیبة، نعمانی، ص۳۲۶؛ بحارالانوار، ۵۲/۳۶۸؛ تفسیر العیاشی، ۱/۶۷. [۲۲۷] بحارالانوار، ۵۳/۱۱؛ الزام الناصب، ۲/۲۲۶. [۲۲۸] الحدائق الناظرة، ۱۱/۴۶۱؛ الکافی، ۴/۵۴۳؛ تهذیب الاحکام، طوسی، ۵/۴۵۲. [۲۲۹] بحارالانوار، ۵۲/۳۱۵؛ الکافی۸/۲۳۳؛ مکیال المکارم، اصفهانی، ۱/۵۲، ۲/۳۴۵. [۲۳۰] بحار الانوار، ۵۲/۳۱۳؛ کامل الزیارات، ابن قولویه، ص۱۶۲؛ ثواب الاعمال، صدوق، ص۲۱۷، علل الشرائع ۱/۲۲۹. [۲۳۱] بحار الانوار، ۵۲/۳۴۹؛ الغیبة، نعمانی، ص۲۴۱؛ الزام الناصب، ۲/۲۶۴. [۲۳۲] بحار الانوار، ۵۲/۳۳۳؛ الغیبة، طوسی، ص۴۷۶؛ نفس الرحمن فی فضائل سلمان، نوری طبرسی، ص۱۳۱. [۲۳۳] بحار الانوار، ۵۲/۳۳۸؛ الارشاد مفید، ۲/۳۸۳؛ روضة الواعظین، ص۲۶۵؛ الغیبة، نعمانی، ص۲۴۰. [۲۳۴] بحار الانوار، ۵۲/۳۵۴؛ الغیبة، نعمانی، ص۲۳۸؛ الزام الناصب، ۲/۲۴۷. [۲۳۵] به روایت مسلم در صحیح خود، کتاب فضائل الصحابة، باب فضائل علی بن ابی طالب سشماره ۲۴۰۸.