پیشوا (جلد اول)

گرامیداشت علم و عالمان

مولانا اساتید خود را بسیار دوست می‌داشت و همواره با احترام خاصی از آنان یاد می‌کرد، هربار که استادان بزرگش را به یاد می‌آورد اشک در چشمانش حلقه می‌زد و به هنگام تعریف خاطرات از آنان وجد و حال خاصی به او دست می‌داد و با تمام وجودش برای آن‌ها دعای مغفرت می‌نمود، و همواره به مردم نیز توصیه می‌کرد که به عالمان احترام بگذارند، و خود نیز در برابر آن‌ها فروتن و متواضع بود.

• یکی از اساتید سابق دارالعلوم زاهدان می‌گوید: من هرگز فراموش نمی‌کنم روزی را که در منزل مولانا به حضور ایشان رسیده بودم و به هنگام بازگشت وقتی می‌خواستم بیرون بیایم آن بزرگوار کفش‌های مرا راست می‌کرد، من بی‌درنگ عرض کردم: این چه کاری است که شما می‌کنید، مولانا شما و کفش‌های من! مولانا فرمود: بله، شما قابل احترام هستید و ارزش دارید، زیرا برای دین خدمت می‌کنید.

• مولانا در احترام به علم در سخنرانی خود، روز بیست و هفتم ماه مبارک رمضان در مراسم ختم قرآن کریم در مسجد مدنی فرمود: به خدا سوگند، اگر به من خبر می‌دادند که فرزندت به نخست وزیری رسیده است، این قدر خوشحال نمی‌شدم که اکنون شنیده‌ام او قرآن کریم را حفظ کرده است.

• یکی از شاگردانش می‌گوید: من از سال ۱۳۴۶ خورشیدی به مدت چهار سال در خدمت ایشان بودم و ایشان در جلسات عمومی از من می‌خواست که پرسش‌های مردم را پاسخ بدهم و در برابر آن‌ها احترام می‌کرد، این بزرگواری مولانا باعث می‌شد مردم نسبت به من توجه و احترام خاصی قائل باشند.

مولانا عبدالعزیز هرگز کسی را تحقیر نمی‌کرد و نسبت به آنان بی‌توجه نبود و هیچ عالمی را کمتر از خود نمی‌دانست.