ملایکه الرحمن

۱۰- فرشتگان مأمور اخذ و ارسال مقدرات خداوند

﴿وَلَا تَنفَعُ ٱلشَّفَٰعَةُ عِندَهُۥٓ إِلَّا لِمَنۡ أَذِنَ لَهُۥۚ حَتَّىٰٓ إِذَا فُزِّعَ عَن قُلُوبِهِمۡ قَالُواْ مَاذَا قَالَ رَبُّكُمۡۖ قَالُواْ ٱلۡحَقَّۖ وَهُوَ ٱلۡعَلِيُّ ٱلۡكَبِيرُ٢٣﴾[سبأ: ۲۳].

«هیچ شفاعتی در پیشگاه خدا سودمند واقع نمی‎گردد مگر شفاعت کسی که خداوند به او اجازه‎ی میانجی‎گری دهد. و زمانی که اضطراب از دلهای آنها زایل گردد، (ملائکه) می‎گویند: پروردگارتان چه دستوری صادر فرموده؟ می‎گویند: حق را صادر کرده و او بزرگ و والا مقام است».

امام بخاری /در صحیح خود در تفسیر آیه‎ی مذکور از پیامبر ج نقل می‎کند:

«عَنْ أَبِي هُرَيْرَة َ س قَالَ ، قَالَ رَسولُ الله ج :اِذا قَضَي الله الأمرَ فِي السَّماء ضَرَبَت الْمَلائكةُ بِأَجنِحَتَها خُضعاناً لِقَولِه كَأنَّه سلسلَة عَلَي صَفوانٍ فِإِذا فُزِّعَ عَن قُلوبِهِم قَالوا مَاذا قَال رَبُّكم قالوا لِلَّذي قال الحق وَهو العَلِي الكَبِيْر فَيَسمَعُهَا مُستَرَقُ السَّمعِ وَمُسترق السَمعِ هَكَذا بَعضُهُ فَوقَ بَعض- وَصَفَ سُفيان بِكَفِّهِ فَحَرَّفَها وَبَدَّدَ بَينَ اَصابِعِهِ- فَيَسمَعُ الكَلِمَة فَيُلقِيها إلى مَن تَحتِهِ ثُمَّ يُلقِيها الآخَرُ اِلا مَن تَحتِها حَتَّى يُلقِيَهَا عَلَي لِسان الساحِر اَوِ الكَاهِن فَرُبَّما اَدرَكَ شهاب قَبل اَن يُلقِيَها وَرُبَّما اَلقَاها قَبل اَن يُدرِكَهُ فَيَكذِبُ مَعَها مِائَةَ كَذِبَة فَيُقال اَلَيسَ قَد قَال لَنا يَومٌ كَذَا وَكَذا وَكَذا وَكَذا فَيُصَدَّقُ بِتِلكَ الكَلِمَة اَلَّتِي سَمِعَ مِنَ السَّماء». «ابو هریره س می‎گوید همانا پیامبر خدا ج فرمودند: هرگاه خداوند امری را در آسمان مقدر فرماید فرشتگان بخاطر قول و دستور خداوند خاضعانه و با فروتنی بالهایشان را به یکدیگر می‎زنند و صدایی همانند برخورد سنگ صاف و لغزنده‎ای با آهن ایجاد می‎گردد و هنگامی که ترس و هراس از سینه‎های آنها برطرف شد می‎گویند: پروردگارتان چه فرمود؟ فرشتگان می‎گویند: گفتار حقی را صادر نمود و او والا و بزرگوار است. پس شیاطین جن در آسمان که برای استراق سمع آمده‎اند و بر روی یکدیگر ایستاده‌اند، اخبار را می‎شنوند (سفیان یکی از راویان حدیث با دست و فاصله انداختن بین انگشتان وضعیت آنها را توصیف نمود) پس کلمه‎ای را می‎شنوند و به شیطانی که در پایین قرار گرفته است ابلاغ می‎کنند و به همین صورت به پایین می‎رود تا بر زبان ساحر یا کاهن می‎اندازند و چه بسا قبل از اینکه بر دهان ساحر یا کاهن بیندازند شهابی به آنها برخورد می‎کند و گاهی قبل از اینکه شهاب به آنها برسد کلمه را به زبان ساحر یا کاهن می‎رسانند و صدها دروغ به آن اضافه کرده و به یکدیگر می‎گویند مگر این همان کلمه‎ای نیست که امروز به ما گفتند؟ پس کاهن و ساحر به گمان اینکه کلمه ایست که از آسمان گرفته شده است آن را باور و تصدیق می‎کند».

و در روایتی دیگر: «إِذَا قَضَى أَمْرًا سَبَّحَ حَمَلَةُ الْعَرْشِ ثُمَّ سَبَّحَ أَهْلُ السَّمَاءِ الَّذِينَ يَلُونَهُمْ حَتَّى يَبْلُغَ التَّسْبِيحُ أَهْلَ هَذِهِ السَّمَاءِ الدُّنْيَا ثُمَّ قَالَ الَّذِينَ يَلُونَ حَمَلَةَ الْعَرْشِ لِحَمَلَةِ الْعَرْشِ مَاذَا قَالَ رَبُّكُمْ فَيُخْبِرُونَهُمْ مَاذَا قَالَ قَالَ فَيَسْتَخْبِرُ بَعْضُ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ بَعْضًا حَتَّى يَبْلُغَ الْخَبَرُ هَذِهِ السَّمَاءَ الدُّنْيَا».

هرگاه خداوند در آسمان دستوری صادر نمایند فرشتگان حامل عرش شروع به تسبیح و ستایش خداوند می‎کنند و این تسبیح به فرشتگان آسمان بعدی و بعد از آن به فرشتگان آسمان دنیا می‎رسد سپس فرشتگانی که به دنبال فرشتگان حاملین عرش هستند از حاملین عرش سؤال می‎کنند پروردگارتان چه فرمود: پس آنها را نسبت به کلام خداوند آگاه می‎کنند و به همین صورت فرشتگان آسمانها یکدیگر را با خبر می‎کنند تا خبر به فرشتگان آسمان دنیا می‎رسد.