ملایکه الرحمن

حضور ملائکه‎ی رحمت هنگام قبض روح مؤمنین

«عَنِ الْبَرَاءِ بْنِ عَازِبٍ س قَالَ: «خَرَجْنَا مَعَ النَّبِيِّ ج فِي جِنَازَةِ رَجُلٍ مِنَ الْأَنْصَارِ، فَانْتَهَيْنَا إِلَى الْقَبْرِ وَلَمَّا يُلْحَد، فَجَلَسَ رَسُولُ اللَّهِ ج [مُستَقبِلَ القِبلة]، وَجَلَسْنَا حَوْلَهُ، وَكَأَنَّ عَلَى رُؤوسِنَا الطَّيْرَ، وَفِي يَدِهِ عُودٌ يَنْكُتُ فِي الْأَرْضِ، [فَجَعَل يَنظر إلى السماء ويَنظُرُ إلى الارض، وجَعَل يَرفَع بَصَرَهُ وَيَخفَضُهُ ثَلاثاً]، فَقَالَ: إسْتَعِيذُوا بِاللَّهِ مِنْ عَذَابِ الْقَبْرِ، مَرَّتَيْنِ أَوْ ثَلَاثًا، [ثُمَّ قَالَ: اَللَّهُمَّ اِنِّي اَعُوذُ بِكَ مِن عَذابِ القَبْرِ] [ثلاثاً]، ثُمَّ قَالَ: إِنَّ الْعَبْدَ الْمُؤْمِنَ إِذَا كَانَ فِي انْقِطَاعٍ مِنَ الدُّنْيَا، وَإِقْبَالٍ مِنَ الْآخِرَةِ نَزَلَ إِلَيْهِ مَلَائِكَةٌ مِنَ السَّمَاءِ …». «از براء بن عازب س روایت است که فرمود: ما برای تشییع جنازه‎ی مردی از انصار خارج شدیم تا به قبر (مورد نظر) رسیدیم و هنگامی که لحد قبر کنده می‎شد رسول الله ج رو به قبله نشست وما دور او نشستیم (وچنان ساکت و آرام بودیم) گویا پرنده‌ای بر بالای سر ما نشسته بود و در دست رسول الله ج تکه چوبی بود که آن را در زمین کوبیده و فرو می‎برد و بعد از آن سه مرتبه نگاهش را به به طرف آسمان ‎کرده و دوباره نگاهش را به طرف زمین بر‎گرداند، سپس دو یا سه مرتبه فرمود: از عذاب قبر به خدا پناه ببرید و سه مرتبه فرمودند: پروردگارا از عذاب قبر به تو پناه می‎برم. سپس فرمودند»:

همانا بنده‎ی مؤمن هنگامی که در لحظه‎ی جدایی و وداع با دنیا و استقبال آخرت قرار می‎گیرد فرشتگانی با چهره‎های سفید در حالی که چهره‎ی ایشان همچون آفتاب می‎درخشد از آسمان بر او نازل می‎شوند که همراه آنها کفنی از کفن‎های بهشت و حنوطی از حنوطهای خوش بوی بهشت می‎باشد، تا جایی که چشم می‎بیند اطراف او را فرا می‎گیرند سپس ملک‎الموت آمده بالای سرش نشسته، می‎گوید: ای روح پاک (در روایتی روح مطمئنه) به‌سوی مغفرت و رضوان خدا خارج شو. رسول الله ج فرمودند: روحش همانند قطره‎ی آبی که از مشک خارج می‎شود به آسانی خارج می‎گردد و ملک‎الموت آن را می‎گیرد (در روایتی هنگامی که روح از جسد خارج می‎شود تمامی فرشتگان بین آسمان و زمین و همه‎ی فرشتگان آسمان بر او درود می‎فرستند و درهای آسمان بر روحش باز کرده می‎شود هیچ دربانی نیست مگر اینکه از خداوند تمنا می‎کند که آن روح از مقابل او عروج کند) پس وقتی که ملک‎الموت روحش را گرفت فرشتگان رحمت به اندازه‎ی یک چشم به هم زدن آن را از دستش می‎گیرند و آن را در کفن و حنوط بهشتی قرار می‎دهند این کلام خداوند است که می‎فرماید: ﴿تَوَفَّتۡهُ رُسُلُنَا وَهُمۡ لَا يُفَرِّطُونَ﴾[الأنعام: ۶۱]. «فرستادگان ما جان او را می‎گیرند و کوتاهی نمی‎کنند» و روح از جسد همراه با بهترین بو و مشکی که بر زمین پیدا شود خارج می‎گردد پس آن روح را به طرف آسمان می‎برند و بر هیچ جمعی از فرشتگان نمی‎گذرند مگر اینکه آنها سؤال می‎کنند این روح خوش بو از آن کیست؟ پس می‎گویند: فلانی پسر فلانی و او را با بهترین نامی که در دنیا داشته صدا می‎زنند تا اینکه به آسمان دنیا می‎رسند پس درخواست می‎کنند که درِ آسمان بر روی آنها باز شود و باز کرده می‎شود و فرشتگان مقرب هر آسمان روح را همراهی می‎کنند تا اینکه به آسمان بعدی برسند و تا آسمان هفتم ادامه می‎دهند. سپس خداوند می‎فرماید کتاب اعمال بنده‎ی مرا در علیین بنویسید ﴿وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا عِلِّيُّونَ١٩﴾[المطففین: ۱۹]. و تو چه میدانی علیین چیست؟ ﴿كِتَٰبٞ مَّرۡقُومٞ٢٠﴾[المطففین: ۲۰]. نامه‎ای است رقم زده شده و سرنوشتی است قطعی.