فصل چهارم: ایمان به اسماء و صفات خداوند

انسان مسلمان به نام‌های نیکو و صفات برتر خداوند باور دارد، و هیچکس و هیچ چیزی را در آن‌ها با خداوند شریک نمی‌نماید و با تأویل آن‌ها را تعطیل نمی‌گرداند، و اورا به صفات پدیده‌ها نمی‌نمایاند، و دچار دگرگونی و تشبیه نمی‌سازد، زیرا چنان مواردی از محالات است. انسان مؤمن همان اسماء و صفاتی را به خداوند نسبت می‌دهد که خداوند آن‌ها را به خود نسبت داده، و پیامبرش آن‌ها را بیان نموده است. و چیزهایی را مانند، نقص و عیب از خداوند نفی می‌نماید که خداوند و پیامبر کلیات و حزئیات آن‌ها را نفی نموده‌اند، در این رابطه دلایل نقلی و عقلی فراوانی وجود دارند: