فصل سیزدهم: توحید در عبادت و فرمانبرداری

انسان مسلمان به «الوهیت» و فرمانروایی و فریادرسی فرا گیر و «ربوبیت» و پروردگاری خداوند برای همه پیشینیان و آیندگان ایمان دارد. بدین معنی که: هیچ «معبود» و فرمانروا و «مستعان» و فریادرسی و آفریدگاری بجز او معنی و مشروعیت ندارد. و بر همین اساس او را به همه عبادت‌ها و فرمانبرداری‌ها که خداوند انسان را به آن‌ها فراخوانده اختصاص می‌دهد. و هیچگاه پا را از راه بندگی او بیرون نمی‌گذارد.

هر گاه چیزی را نیاز داشته باشد، آن را تنها از او می‌خواهد، و هر گاه به کمکی احتیاج داشته باشد، دست یاری را فقط به طرف او دراز می‌نماید. و هرگاه «نذری» بنماید و چیزی را بر خود لازم بگرداند، آن را تنها در راستای راه او انجام می‌دهد، همه کردارهای پیدا و پنهانش را مانند: بیم و امید، گرایش و محبت، بزرگداشت و توکل، ونماز و زکات و حج و جهادش را نها در راستای رضایت او انجام داده و به او اختصاص می‌دهد. این امور براساس دلایل نقلی و عقلی زیر استوار می‌باشد: