شرکت در مسایل و مبارزات سیاسی:
با توجه به اینکه مولانا، مفتی برجسته و مرجع مسلمانان هند بود و مشغولیت‌های تدریس، قضاء، افتأ و غیره را عهده دار بود. اما در میدان سیاست نیز نقشی مهم و قابل توجهی داشت، و یکی از عاملان و پیشتازان در تأسیس و تشکیل «جمعیت علمای اسلام» در هند، به شمار می‌آیند و به مدت بیست سال عهده‌دار ریاست این جمعیت بودند.
مولانا در تأیید قضیه خلافت عثمانی یکی از معاونان و یاران شیخ محمود الحسن دیوبندی، بود. و همانند سایر علمأ و دانشمندان آن دیار در مبارزات علیه استعمار و دیکتاتوری انگلیس، نقش فعالی داشت و در این راستا دوبار روانه زندان شدند.
بار اول مدت شش ماه و بار دوم مدت هیجده ماه را در زندان سپری کردند [۱].
بعضی از شاگردان ممتاز و بزرگ مردانی که از محضر ایشان کسب فیض و دانش نمودند به قرار ذیل می‌باشند:
۱- شیخ الأدب والفقه مولانا اعزاز علی، استاد دارالعلوم دیوبند.
۲- مولانا مفتی سید مهدی حسن، مفتی دارالعلوم دیوبند.
۳- سحبان الهند مولانا حافظ احمد سعید دهلوی، ناظم پیشین جمعیت علمأ هند.
۴- شیخ الحدیث مولانا مفتی محمد عبدالغنی پتیالوی،استاد مدرسه امینیه دهلی.
۵- مولانا مفتی عبدالصمد مکرانی بلوچ قاضی القضاة اسبق ریاست قلات بلوچستان.
۶- مولانا محمد اسماعیل بسم الله مفتی منطقه گجرات و مدیر اسبق جامعه اسلامیه دابیل هند.
۷- حضرت مولانا عبدالعزیز ملازهی، پیشوای اسبق مذهبی اهل سنت ایران و بنیانگذار «حوزه علمیه دارالعلوم» زاهدان.
[۱] برای آگاهی بیشتر از سیمای درخشان مولانا به کتاب «نزهة الخواطر» نوشته علامه عبدالحی اللکنوی پدر نویسنده و دانشمند معاصر هند، استاد سید أبوالحسن ندوی /ه مراجعه شود.