حدیث سی ویکم: اتّخاذ منبر در نماز جمعه
أمّ هشام دختر حارثهلروایت کرده است: «مَا أَخَذْتُ ﴿قٓۚ وَٱلۡقُرۡءَانِ ٱلۡمَجِيدِ﴾إلاَّ عَنْ لِسَانِ رَسُولِ اللَّهِ جیَقْرَؤُهَا كُلَّ یَوْمِ جُمُعَةٍ عَلَى الْمِنْبَرِ إِذَا خَطَبَ النَّاسَ.» [۷۴]«من ﴿قٓۚ وَٱلۡقُرۡءَانِ ٱلۡمَجِيدِ﴾. را جز از زبان پیغمبر خدا جنشینده‌ام (و) ایشان جهر جمعه بر منبر در موقعی که برای مردم خطبه می‌خواندند آن‌را قرائت می‌فرمودند.»
محرز و آشکار است که پیامبر خدا جبر روی منبر خطبه خوانده‌اند و یاران بزرگوارش به فرموده‌های گهربار و نابش با جان و دل گوش فراداده‌اند. و در این زمینه اختلافی مشاهده نمی‌شود. و همچنین خطبه بر روی منبر از زوایای مختلفی سودمند است. جدای از اینکه اعلام به حاضرین راحت‌تر و بهتر صورت می‌گیرد، مشاهدۀ خطیب و نمازگزاران باعث بالا رفتن کارایی موعظه و توجه مخاطبان می‌شود.
هچنین از این روایت برمی‌آید که خواندن سوره [ق] در خطبه جمعه وشرح آن مستحب می-باشد.
[۷۴] (صحیح): مسلم (ش۲۰۵۲) والّلفظ له/ ابوداود (ش۱۱۰۲) از طریق (یحیى بن عبد الله بن عبد الرحمن وعبد الله بن محمّد بن معن) روایت کرده‌اند: «عن أم هشام بنت حارثة بن النعمان قالت لقد كان تنورنا وتنور رسول الله جواحدا سنتین أو سنة وبعض سنة وما أخذت [ق والقرآن المجید] إلا عن لسان رسول الله جیقرؤها كل یوم جمعة على المنبر إذا خطب الناس.»