حدیث سی و نهم: اشاره کردن با انگشت سبابه در دعای اثنای خطبه
حصین بن عبدالرحمنسروایت کرده است: «عَنْ عُمَارَةَ بْنِ رُؤَیْبَةَ قَالَ رَأَى بِشْرَ بْنَ مَرْوَانَ عَلَى الْمِنْبَرِ رَافِعًا یَدَیْهِ فَقَالَ قَبَّحَ اللَّهُ هَاتَیْنِ الْیَدَیْنِ لَقَدْ رَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ جمَا یَزِیدُ عَلَى أَنْ یَقُولَ بِیَدِهِ هَكَذَا. وَأَشَارَ بِإِصْبَعِهِ الْمُسَبِّحَةِ.» [۸۸]«عماره بن روبیه گفت که بشر بن مروان روز جمعه خطبه می‌خواند و دست‌هایش را هنگام دعا کردن بلند نمود. عماره گفت: خداوند آن دو دست کوچکت را زشت کند! من رسول الله جرا دیدم که روز جمعه هنگام دعا کردن، فقط با انگشت سبابه اشاره می‌نمود.»
شوکانی در مورد اشاره با انگشت ابراز می‌دارد: «... و ظاهر حدیث این قسمت، جواز اشاره با انگشت در خطبۀ جمعه را می‌رساند.» [۸۹]
ابن قیّم در زمینۀ اشاره با انگشت گفته: «... پیامبر جدر خطبه-اش در موقع ذکر خداوند متعال و دعایش با انگشت سبابه اشاره می‌کردند.» [۹۰]
[۸۸] (صحیح): مسلم (ش۲۰۵۳و۲۰۵۴) / ترمذی والّلفظ له(ش۵۱۵) / نسایی (ش۱۴۱۲) از طریق (سفیان الثوری وهشیم بن بشیر وعبدالله بن ادریس) روایت کرده‌اند: «أخبرنا حصین قال سمعت عمارة بن روبیة الثقفی وبشر بن مروان یخطب ... .» [۸۹] همان. [۹۰] زاد المعاد ۱ / ۴۲۸ .