اين راه که تو می روی به ترکستان است!

شما یک بار دیگر متن عربی حدیث و ترجمه فارسی آنرا بخوانید روشن است که امیرالمؤمنین از قدرت فوق العاده و خارق العاده خودشان سخن می‌گویند، پس وقتی که زمین و آسمان که (نعوذ بالله) معلوم نیست کی آفریده!! امیرالمؤمنین نهرها و چشمه‌ها را جاری فرمودند و درختان را غرس کردند! تا جایی که از قرآن و سنت صحیحه فهمیده می‌شود خداوند برای انجام بعضی کارها فرشتگانی را گماشته است اما خلقت این قبیل چیزها را تا جایی که فکر ناقص ما کار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند به کسی نسپرده بلکه فقط با اراده خودش همه چیز را آفریده است. ﴿إِنَّمَآ أَمۡرُهُۥٓ إِذَآ أَرَادَ شَيۡ‍ًٔا أَن يَقُولَ لَهُۥ كُن فَيَكُونُ ٨٢﴾[یس: ۸۲]. ترجمه: «جز این نیست فرمان خدا چون بخواهد آفریدن چیزی را که بگویدش بشو، پس می‌شود». و فرشتگان که برای بعضی کارها گماشته شده‌اند فقط در کار‌های اداری هستند، نه کارهایی از قبیل آنچه که در این حدیث شریف! ذکر شد مثل: ﴿وَٱلۡمَلَكُ عَلَىٰٓ أَرۡجَآئِهَاۚ وَيَحۡمِلُ عَرۡشَ رَبِّكَ فَوۡقَهُمۡ يَوۡمَئِذٖ ثَمَٰنِيَةٞ ١٧﴾[الحاقة: ۱۷]. ترجمه: «و فرشتگان بر کنار‌های آسمان باشند و بردارند تخت پروردگار ترا بالای خویش آنروز هشت کس».

حاملین عرش پروردگار هشت فرشته هستند، ﴿عَلَيۡهَا تِسۡعَةَ عَشَرَ ٣٠﴾[المدثر: ۳۰]. «نگهبانان دوزخ نوزده هستند»، مأمور آوردن وحی جبرئیل ÷است، مأمور قبض ارواح مخلوقات عزرائیل ÷است. اما تا جایی که ما اطلاع داریم اینگونه کارهای عظیم را خداوند به فرشتگان هم نسپرده است. فرشتگان را هم خداوند متعال بنا بر حکمتی که خود او تعالی می‌داند به این دلیل انتخاب کرده که برای همین آفریده شده‌اند. آنها مانند ما حساب و کتاب پس نمی‌دهند، ﴿لَّا يَعۡصُونَ ٱللَّهَ مَآ أَمَرَهُمۡ وَيَفۡعَلُونَ مَا يُؤۡمَرُونَ﴾[التحریم: ۶]. ترجمه: «نافرمانی نمی‌کنند خدا را در آنچه حکم می‌شود ایشانرا انجام می‌دهند». از بین سایر مخلوقات هم فقط یک نمونه آنهم در یک مورد استثنایی خداوند از یک مخلوق کار گرفته، و آن صاحب کتاب است که عرش بلقیس را برای آن حضرت احضار کرد.﴿قَالَ ٱلَّذِي عِندَهُۥ عِلۡمٞ مِّنَ ٱلۡكِتَٰبِ أَنَا۠ ءَاتِيكَ بِهِۦ قَبۡلَ أَن يَرۡتَدَّ إِلَيۡكَ طَرۡفُكَۚ فَلَمَّا رَءَاهُ مُسۡتَقِرًّا عِندَهُۥ قَالَ هَٰذَا مِن فَضۡلِ رَبِّي لِيَبۡلُوَنِيٓ ءَأَشۡكُرُ أَمۡ أَكۡفُرُۖ وَمَن شَكَرَ فَإِنَّمَا يَشۡكُرُ لِنَفۡسِهِۦۖ وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ رَبِّي غَنِيّٞ كَرِيمٞ ٤٠﴾[النمل: ۴۰]. ترجمه: «گفت شخصی که نزد او علم بود از کتاب الهی من بیارمش نزد تو پیش از آنکه باز گردد بسوی تو چشم تو پس چون سلیمان آنرا قرار گرفته نزدیک خویش دید، گفت: این (خارق عادت) از فضل پروردگار من است تا امتحان کند مرا آیا شکر گذاری می‌کنم یا نا سپاسی می‌نمایم؟ و هر که شکر گذاری کند پس جز این نیست که شکر گذاری می‌کند برای نفع خویش و هر که ناسپاسی کرد پس پروردگار من بی‌نیاز کرم کننده است».

اما از بین انسانها از پیامبران ‡گرفته، تا اولیاء و صالحین خداوند اینگونه کار را از هیچ کس نخواسته حتی خود رسول الله صکه بهترین انسانها وحتی بهتر از فرشتگان بودند ما نشنیدیم و نخواندیم که حضرت رسول مکرم محمد مصطفی سرور انبیاء صدر نجات حضرت نوح و حضرت یونس وحضرت موسی و حضرت ابراهیم ‡نقشی داشته باشند، اینکه خداوند امیرالمؤمنین را ناجی و منجی پیامبران ‡قرار داده ما بخیلی نمی‌کنیم، کور شود چشم ناصبی که فضائل علی ÷را نبیند، اما می‌خواهیم روشن کنیم که طبق این حدیث شریف! علاوه بر عقیده معروف شیعیان امامی که ائمه را بهتر از پیامبران ‡می‌دانند! در این حدیث أبوالأئمه امیرالمؤمنین علی سکارهایی انجام داده‌اند که با ظاهر قرآن! (باطن قرآن را ائمه می‌دانند!) همه این کارها به خداوند نسبت داده شده یعنی خداوند در همه این موارد این کارها را به خودش نسبت داده، حالا کدام درست است والله أعلم! ظاهر قرآن می‌گوید: ﴿قُلۡنَا يَٰنَارُ كُونِي بَرۡدٗا وَسَلَٰمًا عَلَىٰٓ إِبۡرَٰهِيمَ ٦٩﴾[الأنبیاء: ۶۹]. «و ما گفتیم: ای آتش بر ابراهیم سرد و سلامتی شو». خداوند متعال می‌فرماید: ما این کار را کردیم، امیرالمؤمنین می‌فرماید من کردم البته اجازه از الله بود، ممکن است بگوئیم: در اصل خدا کرده اما اجراءات عملی‌اش توسط مولا علی انجام گرفته! اما تناقضی وجود دارد: از قرآن می‌فهمیم که ابراهیم از آتش بیرون آورده نشد همان سر جایش نشسته بود که آتش گلستان گردید، اما در حدیث شریف! مذکور می‌گوید: ابراهیم را از آتش بیرون آوردیم! پس بیایم به خدا، و دوستی مان با اهل بیت بدون رو درواسی و با صدای رسا بگوییم: دروغ سازان قرآن بلد نبودند و معلوم نیست که اصلا یکبارهم قرآن را خوانده بودند یانه وإلا خیلی راحت می‌توانستند بدانند که خداوند شریک ندارد نه در خلق و نه در تدبیر و نه در اداره جهان، او یکتا و یگانه است، ﴿لَمۡ يَلِدۡ وَلَمۡ يُولَدۡ ٣ وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ ٤﴾[الاخلاص: ۳-۴]. یعنی نظیر و مانند او هیچکس نیست.