هر گردی گردو نيست؟

خوب برگردیم به موضوع بحث، پس آنچه جنابعالی می‌خواستید در این خطبه نهج البلاغه بیابید نیافتید! درست است؟ امامت و ولایت، امامت منصوص، امامت بلا فصل! اما در این خطبه هیچ اثری از این امامت منصوص وجود ندارد، ادعای شما این است که می‌خواهید امامت منصوص را در نهج البلاغه متجلی ببینید و به دیگران هم بنمایانید، اما متأسفانه یا خوشبختانه این آرزوی شما بر آورده نشد! ما که قطعا می‌دانیم که امامت منصوص و بلافصل و سلسله وار که از امیرالمؤمنین علی ÷شروع و به حضرت مهدی÷تمام شود چنین امامتی نه در قرآن، نه در سنت، و نه در تاریخ وجود دارد و نه حتی «با عقل سالم ومستقل» سازگاری و هماهنگی دارد، اینکه هرجا کلمه اهل بیت یا عترت آمد آنرا به معنی امامت منصوص بگیرید که هیچ انسان عاقل آنرا باور نمی‌کند، مثل این است که یکی شنیده باشد که دریا از آب متشکل گردیده است پس هرجا کلمه آب را شنید بگوید: منظور دریا است!. نقطه مهم دیگری که متأسفانه نویسنده محترم در باره آن دچار اشتباه فاحش گردیده این است که با توجه به آنچه در ذهن و تخیل خود داشته، گمان کرده که حضرت علی هرگاه سخنی بگوید و کسی را چه مستقیم و چه غیر مستقیم به بدی یاد کند حتما منظورش غاصبان خلافت است! شما که خطبه را ملاحظه کردید این خطبه چه ربطی به «غاصبان حق اهل بیت عصمت و طهارت» دارد؟! چه ربطی به «شب پره‌های شب پرست» دارد؟! چه ربطی به «چشمان ناپاک نا اهلان و نا محرمان» دارد؟! چه ربطی به «دروغگویان و فریبکاران و گمراهان پس از رحلت پیامبر ص» دارد؟! اما از آنجایی که نویسنده محترم دل پرخونی داشته و به هر بهانه می‌خواسته خود را تسکین کند نام نهج البلاغه و نام عترت در این خطبه نهج البلاغه بهانه‌ای قرار گرفته است تا ایشان بتواند بشکه! غضبش را بر غاصبان خلافت خالی کند!.