دین حق

اول: طهارت:

هنگامی که مسلمان به نماز نیت می‌نماید ضرور این است که نخست طهارت نماید، اول مقعد خود را پاک سازد اگر بولى (ادرار یا غائط) از آن خارج شده باشد، سپس وضوء نماید، نیت وضوء را در دل نموده و ضرور نیست که آن را تلفظ نماید؛ زیرا خداوند به دل‌ها آگاه است و رسول (ج) نیت را تلفظ نکرده‌اند، و بعد از شستن دست‌ها مضمضه و استنشاق مى‌نماید و آنگاه روى خود را شسته و دست‌هاى خودرا تا آرنج‌ها مى‌شوید، و از طرف راست شروع می‌نماید، سپس سر را مسح و همچنان گوش‌هاى خود را مسح می‌کند، و آنگاه پاهاى خود را تا کعبین (بجلک) مى‌شوید، و به همین شکل وضوء تکمیل می‌گردد.

وضوء با خروج بول یا ریح از مخرجین و زوال عقل و بیهوشى می‌شکند، و اگر از جسم انسان منى به شهوت در حالت بیدارى خارج گردد، و یا در خواب محتلم گردد غسل بروى واجب می‌گردد، و بر زن بعد از انقطاع دوره حیض (قاعدگى) و نفاس نماز بر آن واجب نیست و چون از حیض پاک گردد نماز بر او واجب می‌گردد، و قضاء نماز دوران حیض و نفاس واجب نیست، اما قضاى نماز غیر از این دو حالت واجب است و هرگاه آب پیدا نشود، و یا اینکه استعمال آب موجب مرض گردد تیمم صورت می‌گیرد، و تیمم از این قرار است:

نخست نیت طهارت را می‌نماید، و بعداً دست‌هاى خود را بر زمین برده و روى خود را مسح و آنگاه پشت دست راست را به کف دست چپ و از چپ را به راست مسح می‌کند، و بدین صورت طهارت او صورت می‌گیرد. براى طهارت از جنابت، حیض و نفاس نیز بهمین صورت تیمم صورت می‌گیرد، و همچنان در حالت عدم وجود آب و یا بخاطر ترس از استعمال آب، شخص بجاى و ضوء، تیمم می‌نماید.