آنچه در دعای قنوت در نماز وتر یا نماز صبح باید بگوید [۱۵۸]
مى‌گوید: یقولُ: «اللَّهُمَّ اهْدِنِي فِيمَنْ هَدَيْتَ، وَعَافِنِي فِيمَنْ عَافَيْتَ، وَتَوَلَّنِي فِيمَنْ تَوَلَّيْتَ، وَبَارِكْ لِي فِيمَا أَعْطَيْتَ، وَقِنِي شَرَّ مَا قَضَيْتَ، [فـ]إِنَّكَ تَقْضِي وَلا يُقْضَي عَلَيْكَ، وَإِنَّهُ لا يَذِلُّ مَنْ وَالَيْتَ، [وَلا يَعِزُّ مَنْ عَادَيْتَ]، تَبَارَكْتَ رَبَّنَا وَتَعَالَيْتَ» [۱۵۹].
«خدایا! مرا هدایت کن، همچون کسانی که هدایتشان کردی و عافیتم ده، همچون کسانی که عافیتشان دادی. و یاور من باش، مانند کسانی که یاورشان بودی. و برایم برکت ده در آنچه به من عطا فرمودی و حفظم فرما از شر آنچه حکم کردی، همانا تو حکم کننده‌ای و بر تو حکم نمی‌شود. به راستی که خوار و ذلیل نخواهد شد کسی که تو یاور او باشی و عزیز و بزرگ نمی‌شود آنکه تو دشمنش باشی. ای پروردگار ما! تو بسیار با برکت و بلند مرتبه‌ای».
و در صورت تمایل، دعای قنوت عمر یا پسر عمربرا نیز برآن می‌افزاید و می‌گوید: «اللهمّ إِنَّا نَسْتَعِينُك، وَنَسْتَغْفِرُكَ، وَلاَ نَكْفُرُكَ، وَنُؤْمِنُ بِكَ (وَنَخْلَعُ) مَنْ يَكْفُرُكَ، اللَّهُمَّ إِيَّاكَ نَعْبُدُ، وَلَكَ نُصَلِّي وَنَسْجُدُ، وَإِلَيْكَ نَسْعَي (وَنَحْفِدُ) ، نرْجُو رَحْمَتَكَ وَنَخْشَي عَذَابَكَ، إِنَّ عَذَابَكَ (الْجِدَّ) [۱۶۰]بالكفارِ مُلْحِقٌ، اللَّهُمَّ عَذِّبِ الكَفَرَةَ الَّذِينَ يَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِكَ» [۱۶۱].
«خدایا! به راستی ما از تو مدد می‌طلبیم و به تو کفر نمی‌ورزیم و به تو ایمان می‌آوریم و هر کس را که به تو کفر می‌ورزد، ترک می‌کنیم. خدای-ا! فقط تو را می‌پرستیم و برای تو نماز می‌خوانیم و سجده می‌کنیم و به سوی تو می‌شتابیم. به رحمت تو امیدواریم و از عذاب تو ترسانیم، همانا عذاب (حق) تو به کفار خواهد رسید. خدایا! کافرانی که از راه تو روی گردانند و به تو پشت می‌کنند، عذاب بده».
[۱۵۸] آن هم از كسی كه قنوت خواندن را در فجر سنت می‌داند، در ركعت دوم پس از اعتدال از ركوع جهرا (آشكار) در مذهب شافعى و سرا (پنهان) در مذهب مالكى پیش از ركوع و خواندن قنوت در وقت مصیبت‌ها در همه‌ی نمازها نزد علمای امت، اتفاق است. والله أعلم. [۱۵۹] أبوداود، الوتر، باب: القنوت في الوتر، حدیث(۱۴۲۵) از حسن بن علیبو ترمذى، أبواب الوتر، باب: ماجاء في القنوت في الوتر، حدیث(۴۶۴) همچنین از او، با ثابت كردن در قول: «فإنك» نزد ترمذى و با زیادت: [ولا يعزّ من عاديت] نزد أبى‌داود. [۱۶۰] نخلع: ترك كردن. نحفِد: عجله و شتاب. الجِدّ: حق ، چنان‌كه امام نووىّ در «الأذكار» باب: القنوت في الصبح، آورده است. [۱۶۱] ابن خزیمه در (صحیحه) (۱۱۰۰) و بیهقى در السنن الكبري (۲/۲۱۱) وصحّح إسناده، چنان‌كه الألباني در إرواء الغليل (۲/۱۷۰) سند آن را صحیح دانسته است.