آنچه پس از فراغت مؤذن از اذان باید گفت
مى‌گوید: «اللهمَّ صلِّ وسلِّمْ علي النَّبيِّ محمَّدٍ، رَضِيتُ بِاللَّهِ تَعَالَي رَبّاً، وَبِمُحَمَّدٍ جرَسُولاً، وَبِالإسْلامِ دِينًا. اللَّهُمَّ رَبَّ هَذِهِ الدَّعْوَة التَّامَّةِ، وَالصَّلاةِ الْقَائِمَةِ، آتِ مُحَمَّدًا الْوَسِيلَةَ وَالْفَضِيلَةَ، وَابْعَثْهُ مَقَامًا مَحْمُودًا الَّذِي وَعَدْتَهُ. ثم يَدعُو بما شاءَ من خَيْرَيِ الدُّنيا والآخرةِ».
«خداوندا! بر پیامبر محمد جدرود فرست. راضی شدم به خداوندی خدا و به پیامبری محمد جو به دیانت اسلام. بارخدایا! ای صاحب دعاهای کامل و نمازی که بر پا می‌شود، به محمد جوسیله (درجه‌ای است در بهشت که مخصوص پیامبر محمد جمی‌باشد) و فضیلت عطا فرما و او را مقام و من-زلت نیکو - که وعده کرده‌ای - بده».
رسول الله جفرمودند: «إذا سمعتمُ المؤذِّن، فقولوا مثل ما يقولُ، ثم صلُّوا عليَّ» [۱۱۲].
«وقتی صدای مؤذن را شنیدید، بگویید آنچه را که او می‌گوید، سپس بر من درود بفرستید».
و فرمودند: «مَنْ قَالَ حِينَ يَسْمَعُ الْمُؤَذِّنَ، أَشْهَدُ أَنْ لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ، وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ، رَضِيتُ بِاللَّهِ رَبًّا، وَبِمُحَمَّدٍ رَسُولاً، وَبِالإسْلامِ دِينًا، غُفِرَ لَهُ ذَنْبُهُ» [۱۱۳].
«هر کس هنگام شنیدن صدای مؤذن بگوید: گواهی می‌دهم که معبودی به حق جز خدای یکتا نیست و هیچ شریکی ندارد و اینکه محمد بنده و فرستاده‌ی خداست، راضی شدم به خداوندی خدا و به پیامبری محمد و به دیانت اسلام، گناهان او بخشوده می‌شود».
و فرمود: «مَنْ قَالَ حِينَ يَسْمَعُ النِّدَاءَ اللَّهُمَّ رَبَّ هَذِهِ الدَّعْوَةِ التَّامَّةِ، وَالصَّلاةِ الْقَائِمَةِ، آتِ مُحَمَّدًا الْوَسِيلَةَ وَالْفَضِيلَةَ، وَابْعَثْهُ مَقَامًا مَحْمُودًا الَّذِي وَعَدْتَهُ، حَلَّتْ لَهُ شَفَاعَتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ» [۱۱۴].
«هر کس هنگام شنیدن صدای مؤذن بگوید: بارخدایا! ای صاحب دعاهای کامل و نمازی که برپا می‌شود، به محمد وسیله (درجه‌ای است در بهشت که مخصوص پیامبر محمد جمی‌باشد) وفضیلت عطا فرما و او را مقام و منزلت نیکو - که وعده کرده‌ای - بده، شفاعت من بر او حلال خواهد شد».
و فرمودند: «لا يُرَدُّ الدُّعَاءُ بَيْنَ الأذَانِ وَالإقَامَةِ» [۱۱۵].
«دعای بین اذان و اقامه رد نمی‌شود».
[۱۱۲] مسلم، الصلاة، باب: استحباب، القول مثل قول الـمؤذن، حدیث(۳۸۴) از عبدالله بن عمروب. [۱۱۳] مسلم، الصلاة، باب: استحباب، القول مثل قول الـمؤذن، حدیث(۳۸۶) از سعد بن ابىوقاصس. [۱۱۴] بخارى، الأذان، باب: الدعاء عند النداء، حدیث(۶۱۴) از جابر بن عبدالله ب. [۱۱۵] ابوداود، الصلاة، باب: في الدعاء بين الأذان والإقامة، حدیث(۵۲۱) از أنسسو ترمذىّ، الصلاة، باب: ما جاء في أن الدعاء لا يرد بين الأذان والإقامة، حدیث(۲۱۲) همچنین از او با لفظ: «الدعاء لا يردّ…» الحدیث و غیر آن‌ها از راه‌های زیاد، از أنسس.