آنچه که لازم است مسلمان هنگام سوار شدن بر چیزی بگوید یا وقتی که در وسیله‌ای جای می‌گیرد:
و دعای سفر
رسول اکرم جهرگاه بر شتر خود سوار می‌شد و به سفر می‌رفت سه بار الله اکبر گفته، سپس می‌فرمود: «سُبْحَانَ الَّذِي سَخَّرَ لَنَا هَذَا وَمَا كُنَّا لَهُ مُقْرِنِينَ وَإِنَّا إِلَي رَبِّنَا لَمُنْقَلِبُونَ، اللَّهُمَّ إِنَّا نَسْأَلُكَ فِي سَفَرِنَا هَذَا الْبِرَّ وَالتَّقْوَي وَمِنَ الْعَمَلِ مَا تَرْضَي، اللَّهُمَّ هَوِّنْ عَلَيْنَا سَفَرَنَا هَذَا وَاطْوِعَنَّا بُعْدَهُ، اللَّهُمَّ أَنْتَ الصَّاحِبُ فِي السَّفَرِ وَالْخَلِيفَةُ فِي الأهْلِ، اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ (وَعْثَاء) [۱۷]السَّفَرِ وَ(كَآبَةِ) الْمَنْظَرِ وَسُوءِ (الْمُنْقَلَبِ) فِي الْمَالِ وَالأهْلِ».
«پاک است آنکه این سواری را برای ما رام و مطیع نمود و (اگر خدا این را برای ما رام نمی‌کرد) ما توانایی تسخیر کردن آن را نداشتیم و هرآینه ما به سوی پروردگار خویش باز می‌گردیم. الهی! هرآینه ما در این سفر، نیکویی و پرهیزکاری را از تو می‌خواهیم و انجام آنچه را که مایه‌ی خشنودی توست. خدایا! این سفر را برای ما آسان گردان و دوری سفر را بر ما کوتاه کن. خدایا! تو همراه ما در سفر و سرپرست خانواده‌ی مایی. خدایا! من از سختی سفر و از حادثه‌ی غم‌انگیز و از سختی بازگشت به سوی دارایی و خانواده‌ام، به تو پناه می‌برم».
هنگام بازگشت از سفر دعای مذکور را خوانده و این کلمات را برآن بیفزاید: «آيِبُونَ تَائِبُونَ عَابِدُونَ لِرَبِّنَا حَامِدُونَ» [۱۸].
«ما رجوع کنان، توبه کنان، عبادت کنان و ستایش کنان برای پروردگارمان بازمى‌گردیم».
[۱۷] وعثاء: شدت وسختى. كآبة: دلتنگی، افسردگی، دلشكستگی. الـمنقلب: بازگشت، محل رجوع. در بیان و شرح این واژه‌ها رجوع شود به «الأذكار» امام نووى باب: «ما يقول إذا ركب دابته». [۱۸] تمامی آن استخراج مسلم، الحج،، باب: ما يقول إذا ركب إلى سفر الحجّ وغيره، حدیث(۱۳۴۲) از ابن عمرب.