آنچه هنگام نماز بر میت گفته می‌شود
رسول الله جبر جنازه‌ای نماز خواندند و فرمودند: «اللَّهُمَّ اغْفِرْ لَهُ وَارْحَمْهُ، وَعَافِهِ وَاعْفُ عَنْهُ، وَأَكْرِمْ نُزُلَهُ، وَوَسِّعْ مُدْخَلَهُ، وَاغْسِلْهُ بِالْمَاءِ وَالثَّلْجِ وَالْبَرَدِ، وَنَقِّهِ مِنَ الْخَطَايَا كَمَا نَقَّيْتَ الثَّوْبَ الأبْيَضَ مِنَ الدَّنَسِ، وَأَبْدِلْهُ دَارًا خَيْرًا مِنْ دَارِهِ، وَأَهْلاً خَيْرًا مِنْ أَهْلِهِ، وَزَوْجًا خَيْرًا مِنْ زَوْجِهِ، وَأَدْخِلْهُ الْجَنَّةَ، وَأَعِذْهُ مِنْ عَذَابِ الْقَبْرِ، ومِنْ عَذَابِ النَّارِ» [۶۶].
«بارخدایا! گناهان او را عفو کن و او را ببخشای و رحمت و عافیت فرما و او را وقت فرود آوردن در قبر بزرگ دار و جایگاهش را وسیع گردان و او را با آب و یخ و برف بشوی و از گناهان پاکش کن، همان گونه که جامه‌ی سفید از نجاست پاک می‌شود. و به وی خانه‌ای بهتر از خانه‌ی این دنیا و خانواده‌ای بهتر از خانواده‌ی این دنیایش عنایت فرما و او را به بهشت وارد گردان و از رنج وسختی قبر و عذاب جهنم محفوظش بدار».
[۶۶] مسلم، الجنائز، باب: الدعاء للميت في الصلاة، حدیث(۹۶۳) از عوف بن مالكس.