اعتراض دوم: ضمير «بِهِۦ»کار شیعه را مشکل می‌کند
نكته دیگر در حرف «بِهِ» در ﴿ٱسۡتَمۡتَعۡتُم بِهِۦ﴾این است که آیه اینجا با این حرف واضح می‌کند که منظورش از بهره‌گیری (اسْتَمْتَعْتُمْ) در درجه اول چیست:
﴿وَأُحِلَّ لَكُم مَّا وَرَآءَ ذَٰلِكُمۡ أَن تَبۡتَغُواْ بِأَمۡوَٰلِكُم مُّحۡصِنِينَ غَيۡرَ مُسَٰفِحِينَۚ فَمَا ٱسۡتَمۡتَعۡتُم بِهِۦ مِنۡهُنَّ فَ‍َٔاتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَرِيضَةٗ﴾[النساء: ۲۴]
«براى شما حلال است كه [زنان ديگر را] به وسيله اموال خود طلب كنيد در صورتى كه پاكدامن باشيد و زناكار نباشيد و زنانى را كه از آنها بهره بردید، مهرشان را به عنوان فريضهاى به آنان بدهيد».
پس فعل «تمتّع» در اینجا، در درجه اول به معنی «بهره بردن از مال» است، و بعد به وسیله مال از زنان؛ و مستقیماً ربطی به ازدواج موقت ندارد و نباید به «ازدواج موقت» ترجمه شود. اما آنان می‌گویند: وسیله در اینجا اهمیت ندارد؛ لذا «واستمتعتم» را به «ازدواج موقت» ترجمه می‌کنند، در حالی که حتی اگر ترجمه آنها را بپذیریم باید چنین بگویند: «... از اموالتان موقتاً بهره بگیريد در جهت ازدواج ...»؛ نه اینکه ترجمه کنند «... از اموالتان برای ازدواج موقت بهره بگیرید ...». اگر توجه کنید شیعه در حقیقت ﴿ٱسۡتَمۡتَعۡتُم بِهِۦ﴾را به صورت «اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِنَّ» ترجمه می‌کند؛ یعنی به جای آنکه بگویند: بهره گرفتید از مال برای ازدواج ﴿فَمَا ٱسۡتَمۡتَعۡتُم بِهِۦ مِنۡهُنَّ﴾می‌گویند: «بهرۀ موقت گرفتید از زنان به وسیله مال (اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِنَّ بِهِ). این ترجمه عجیب است.
ترجمه مکارم شیرازی را ببینید:
«براى شما حلال است که با اموال خود، آنان را اختيار کنيد؛ در حالى که پاکدامن باشيد و از زنا، خوددارى نماييد. و زنانى را که متعه [= ازدواج موقت] مىکنيد، واجب است مهر آنها را بپردازيد»[۱].
همانطور که می‌بینید آقای آیت الله، ضمیر ﴿بِهِۦ﴾را اصلاً ترجمه نمی‌کند و - اصطلاحاً- زیر سیبیلی از آن می‌گذرد؛ چرا؟ شما بگویید.
[۱]ـ متأسفانه این اشتباه در فهم آیه را مترجمان دیگر نیز مرتکب شده‌اند؛ از جمله: محمد مهدی فولادوند: «و زنانى را كه متعه كردهايد مهرشان را به عنوان فريضهاى به آنان بدهيد ...»؛ و همچنین بهاءالدین خرمشاهی: «و آنانکه [به صورت متعه] از آنان برخوردار شوید، باید مهرهایشان را که بر عهده شما مقرر است، بپردازید». خوشبختانه این کژفهمی را در ترجمه‌ی علی‌اکبر طاهری قزوینی نمی‌بینیم: «و چون به نكاح از آنان بهرهمند شديد، مهرشان را به عنوان فريضهاى بپردازيد». ویراستار