اعتراض سی و پنجم: روسپی پرور است
ازدواج رشته محکمی است که با گذشت زمان محکم‌تر می‌شود؛ زن و مرد از ریز و درشت زندگی یک دیگر با خبر می‌شوند و اقوامشان نیز با هردو آشنا می‌شوند. حتی دوستان و آشنایان دور و نزدیک و حتی همسایه‌ها هم می‌دانند فلانی همسر فلان است و گذشت زمان، این شناخت را وسیع‌تر می‌کند. ازدواج از روز اول با طبل و دهل و جشن و مهمانی اعلام می‌شود. اما ازدواج موقت به شاهد نیاز ندارد و مدت چنان کم است که همسایه دیوار به دیوار بی‌خبر می‌ماند؛ حتی که برادر زن یا خواهر مرد از آن خبردار نمی‌شوند.
با این حال، شیعه می‌گوید: اگر زن بگوید که در مدت عده نیست، حرفش قبول است و می‌تواند دوباره صیغه شود و شهادت خودش کافی است. حال اگر زن به طمع کسب پول دروغ بگوید، اگر یک روسپی در لباس صیغه بخواهد پول پیدا کند هیچ راه حلی برای جلوگیری وجود ندارد؛ از الله که نمی‌ترسد. ضرر دیگر این پنهانکاری این است که اگر مردی را با زنی دیدند، می‌گوید: ما صیغه کرده‌ایم و اگر بپرسند: چرا ثبت نکردید؟ می‌گوید: ما تابع فلان مرجعیم؛ گذشته از این، در کشوری که شیعه حکومت ندارد، اصلاً ثبت مشروعیت ندارد.
برای نمونه این سوال‌ها و جواب آیت الله سیستانی را ببینید:
سوال: آيا اگر زن بگويد كه شوهر ندارد، كفايت مى‌كند يا بايد تحقيق كرد؟ جواب: كفايت مي‌كند.
سوال: آيا زن و مرد خودشان مي‌توانند صيغه عقد موقت را جارى كنند؟ جواب: مى‌توانند.
سوال: آيا براى صيغه عقد موقت شاهد لازم است؟
جواب: لازم نيست.
اعتراض ما در اینجا این است که زن فاحشه می‌تواند در مزار شلوغ امام علی در نجف بگوید: من صیغه می‌شوم و اگر مرد مؤمن بپرسد تو در عده مردی هستی؟ به دروغ بگوید: نه. به این ترتیب این زن می‌تواند به شغل ناشریف خود به راحتی تحت نام متعه ادامه دهد.
البته برای او فرقی ندارد، اما یک شیعه مؤمن باید برایش فرق کند که زن شرعی او در حالی به نکاح متعه درمی‌آید که مدت عدۀ مرد قبلی را کامل نکرده و از این بدتر، در حال که مدت شرعی خودِ او را تمام نکرده، زن نفر بعدی می‌شود. حال اگر در شکم این زن، جنینی از این مؤمن پیدا شود حساب کنید حال کودک را. اعتراض ما این است که این قانون، بازشناختن زنا از متعه را مشکل می‌کند.