شاگران وی:
حافظ ابن کثیر در دوران خود نه تنها در دمشق و شام و حجاز و مصر، بلکه در دیگر مناطق نیز شهرت یافته بود. وی در ذکر حوادث سال ۷۶۳ هجری می‌گوید: «جوانی پارسی از سرزمین تبریز و خراسان آمده بود و ادعا می‌کرد که بخاری و مسلم و جامع المسانید و کشاف زمخشری و دیگر منابع را از فنون مختلف حفظ است» ابن کثیر سپس به ذکر امتحان وی توسط مردم و اعجاب آنان نسبت به حفظ او پرداخته و سپس می‌گوید: «او از اینکه برای او اجازه سماع بر اساس اجازه را نوشتم بسیار شاد شد و گفت: من از سرزمینم خارج نشدم جز به این هدف که نزد تو بیایم و تو به من اجازه [روایت] بدهی و ذکر تو در سرزمین ما مشهور است» [۵۷].
این داستان نشان دهنده شهرت نوشته‌های وی در دوران حیات اوست.
برخی از شاگران مشهور وی از این قرارند:
۱- شهاب الدین، احمد بن حجی بن موسی الحسبانی الدمشقی (۷۵۱ - ۸۱۶ هجری)
۲- صدرالدین، علی بن علی بن محمد اذرعی، معروف به ابن ابی العز حنفی (۷۳۱-۷۹۲ هجری).
۳- ابوجعفر، محمد بن محمد بن عَنَقَه بسکری مدنی (متوفای ۸۰۴ هجری)
۴- سعدالدین، سعد بن یوسف بن اسماعیل نواوی دمشقی (۷۲۹-۸۰۳ هجری)
۵- فرزند او بدرالدین محمد بن اسماعیل بن کثیر دمشقی، (۷۵۹-۸۰۳ هجری)
۶- ابوالمحاسن، محمد بن علی بن حسن بن حمزه حسینی (۷۱۵-۷۶۵ هجری)
۷- شرف الدین، مسعود بن عمر بن محمود انطاکی (متوفای ۸۱۵ هجری)
۸- شمس الدین محمد بن ابی محمد بن الجزری (متوفای ۸۱۴ هجری)
۹- زین الدین، عبدالرحیم بن حسین عراقی (۷۲۵-۸۹۶ هجری)
۱۰- علی بن احمد بن محمد بن سلامه بن عطوف بن یعلیٰ (۷۴۶-۸۲۸ هجری)
۱۱- محمد بن سلمان بن محمد بغدادی، ساکن در قاهره (متوفای ۸۲۰ هجری)
[۵۷] البدایة والنهایة: ۱۴/۳۶۷.