درگذشت ابن بادیس
شیخ عبدالحمید بن بادیس زندگی پر افتخار خویش را با پایبندی به اصول و مبانی دعوت به دین خدا سپری و تا آخر در این مسیر گام برداشت، وی در بستر مرگ فریاد می‌کشید که: آخرین فریادهایم سلامی بر مردم عرب و الجزایر است.
این بزرگ مرد توانا تا آخرین روزهای زندگیش ذره‌ای از فکر و اصول اسلامی خود کوتاه نیامد، در دو سال اخیر حیاتش توجه چندانی به صحت و سلامتی جسم خویش نمی‌کرد. این بود ابن بادیس، کسی که مردم الجزایر وی را به عنوان دانشمندی فرزانه، اهل عمل، فقیه و مجتهد، مربی مخلص، مصلح، سیاست‌مدار و پیشوایی که شب و روز زندگی را در خدمت به دین و زبان و دیارش سپری کرد، شناخته است. او قلب تپنده، روح جهنده، دل بیدار، فکر فهمیده و زبان گویا و روشنگر الجزایر است. او در برابر هجوم‌های پی در پی استعمار گران خم به ابرو نیاورد و تسلیم حیله‌ها، فریب‌ها و تهدیداتشان نگشت، و همواره بر اصول و مبانی خود همچون کوهی استوار تا آخرین لحظات زندگیش ثابت قدم ماند.
بعد از ظهر روز سه شنبه ۸ ربیع الاول سال ۱۳۵۹ هجری، برابر با ۱۶ آبریل سال ۱۹۴۰ میلادی ساعت دو و نیم، ابن بادیس بر اثر همان ضربه‌ای بود که در قسنطینه بر وی وارد شد، جان به جان آفرین تسلیم کرد و به دیار باقی شتافت.
جنازه وی در عصر روز چهارشنبه تاریخ ۹ ربیع الاول سال ۱۳۵۹ هجری مطابق با ۱۷ ابریل ۱۹۴۰ میلادی در میان جمع کثیری از دانشجویان خود و سایر اقشار مردم که حدود صد هزار نفر بوده و از اطراف و اکناف کشور حضور به هم رسانده بودند – زیرا در آن زمان ساکنان قسنطینه از پنجاه هزار نفر تجاوز نمی‌کرد-، به خاک سپرده شد.