سلیقه‌ی شعری
مردم در تمام مراحل زندگانی دکتر سباعی، ایشان را رهبری جان فدا، پیشوایی پرورنده، دانشمندی فرهیخته، سخنوری برجسته، متفکری دانا، سیاست مداری درستکار و... می‌پنداشتند، اما در خصوص اشعار تنها در سال‌های آخر عمرش شعرهای بچشم می‌خورد، روزهای که همه‌اش را در رنج و محنت مریضی سپری نمود، اشعار ایشان در این فتره انعکاسی از روحیه دعوتگرانی را جلوه می‌نماید که با سختی‌های روزگار دست و پنجه نرم کرده و مزه آن را چشیده‌اند، چون همه اشعار این فتره‌اش با ظرافت‌های بی‌نظیری در قالب مناجات (زاری نمودن) و دعاهای آن دوران جلوه‌گر می‌شد. در واقع دکتر سباعی از همان دوران جوانی به سرودن اشعار در زمینه‌های دعوت اسلامی و حوادث سیاسی و زاد و بوم خویش پرداخت، اما فعالیت‌های بی‌وقفانه ایشان در زمینه‌های جهاد، پرورش، تعلیم، تفقه و همچنین عرصه‌های گوناگون زندگی ایشان را در ردیف شاعران گمنامی قرار داد که نامی از ایشان به چشم نمی‌خورد.