امام مودودی در بُعد مطبوعاتی
لازم به ذکر است که پدر امام در این اثنا با مرض فلجی دچار گردید و بدون هیچ حرکتی زمین‌گیر و خانه‌نشین شد، لذا راه‌های معیشت و زندگی بر اهل آن خانواده تنگ و محدود گشت، بنابراین، مودودی ناچار شد برای به دست آوردن لقمه‌ی معیشت، دست و پنجه را با کار نرم کند؛ و چون خداوند استعداد نوشتن را بدو داده بود که آن را از روی خواندن و مطالعه کردن زیاد، آراسته و پیراسته بود، مودودی تصمیم گرفت که قلمش را هم به عنوان وسیله‌ا‌ی برای امرار معاش خانواده‌اش قرار دهد. گفتنی است که برادر بزرگترش (سید ابوالخیر) مدیر مجله‌ی شهر بجنور بود، و امام مودودی را به عنوان نویسنده‌ی روزنامه در آنجا به کار گرفت، اما او مدت زیادی در آنجا ماندگار نشد، که دولت آن روزنامه را توقیف نمود، و بعد از آن در هفته‌نامه‌ی «تاج» در شهر جلبور ادامه به کار نوشتن داد که هر روز منتشر می‌شد.
همانا برخی از نتیجه‌ی فعالیت‌های مطبوعاتی امام مودودی این بود که سعی کرد تا به خوبی زبان انگلیسی را یاد بگیرد، به این جهت برای او سهل و آسان بود که اطلاع و آگاهی را از کتاب‌های تاریخی، فلسفی، اجتماعی و مقارنه‌ی أدیان در انگلیسی بدون مواجه شدن با هر گونه صعوبت و مشکلی در فهم و درک کامل آن، داشته باشد.
لازم به یاداوری است که طولی نکشید که حکومت آن روزنامه را نیز توقیف و پلمپ کرد؛ لذا مودودی به «دهلی» بازگشت و با مدیر مجمع علمای هند در انتشار روزنامه‌ی «مسلم» شریک شد، و به مدت سه سال مدیر تحریر و نوشتن آن گردید، تا اینکه در سال ۱۳۴۱هـ برابر با ۱۹۲۲م به بهوبال انتقال یافت، سپس بار دیگر در سال ۱۳۴۲هـ برابر با ۱۹۲۳م به دهلی بازگشت و در آنجا سرپرستی نظارت بر انتشار مجله‌ی «الجمعیة» را به عهده گرفت که مجمع علمای هند آن را صادر می‌کردند، و شخصا خستگی ناپذیرانه مسئولیت سنگین نشر آن را تا سال ۱۳۴۷هـ برابر با ۱۹۲۸م متحمل گردید.