مقدمه
در فصل‌های گذشته دیدیم. که عقیده امامت نزد جعفریه مستند به قرآن نیست و استدلالات آن‌ها بر روایات متصل به سبب نزول و تاویلات مخصوص خودشان بناء شده است نه روایات صحیح و نه تاویلات درست هستند تا دلیلی برای تایید مذهب‌شان باشد. همانگونه که دیدیم سنت مطهر مذهب باطل آن‌ها را تأ یید نمی‌کند. بلکه معارض آن‌ها است و بطلان آن را با احادیث صحیحی ثابت می‌کنیم.
اسلام برای عقیده و شریعت از کتاب و سنت دلیل می‌آورد. پس امکان دارد به مسائل گذشته اکتفا کنیم و به بحثی دیگر منتقل شویم.
اما کتاب‌هایشان که تلاش می‌کنند توسط آن‌ها جامعه را فاسد و این عقیده باطل را پخش کنند به نظرم برای نقد و مناقضه ادله گذشته کافی نیستند.
در نتیجه به تحریف لفظ و معنی قرآن و جمع‌آوری روایات موضوع و باطل پناه می‌برند. همه این‌ها گذشتند، و بیان شد که ادله ثابت و یقینی مذهب آن‌ها را تایید نمی‌کند. اما غیر متخصصین متاسفانه که زیاد و حتی عامه مردم هستند نمی‌توانند روایات صحیح و غیر صحیح را تشخیص دهند.
بدین سبب کشف این گمراهی و بیان این بطلان مناسب است. از کتاب‌های قدیمی که قصد افساد جامعه آن روزگار را داشتند «منهاج الکرامه في معرضه الامه»علامه علی است. و از معاصرانش ابن تیمیه کتابی به نام «منهاج السنه النبویه»را در رد کتاب علّی تالیف کرد.
در عصر حاضر کتابی به دست آمد که صدها یا صدها هزار نسخه از آن برای افساد جامعه اسلامی معاصر و تشکیک در عقیده درست و مزین کردن باطل چاپ و نشر شده است که آن یکی از مکاید شیعه است. تحت عنوان «المراجعات» اثر عبدالحسین شرف‌الدین موسوی. و من کتابی تحت عنوان «المراجعات المفتراه علی شیخ الازهر البشری»در رد آن نوشتم.
این فصل شامل بعضی از آن دو کتاب و رد آن‌ها است. و بیان گمراهی و بطلان بودن آن‌ها همچنین، روش آن‌ها را در گمراه کردن توضیح می‌دهیم. والله هو المستعان.