تحريم صيغه!
واقعیت این است که صیغه در عصر جاهلیت مباح بوده است وقتی که اسلام آمد تا مدتی آن را بر حکم اباحتش باقی گذاشت و آنگاه در غزوه خیبر برای همیشه حرام گردید، آما آنچه در نزد ما شیعیان اعم از عوام و فقهاء معروف است این است که صیغه را عمر بن خطاب حرام کرده است، در حالی که خود حضرت رسول صدر غزوه خیبر حرام بودن آنرا اعلان فرموده‌اند.
حدیث اول: امیرالمؤمنین ÷می‌فرمایند:
«حرم رسول الله جيوم خيبر لحوم الحمر الأهلية ونكاح الـمتعة»[۵۴] .
حدیث دوم: از امام صادق ÷پرسیده شد: «آیا مسلمانان در زمان رسول خداصبدون شاهد ازدواج می‌کردند؟ فرمودند نخیر»[۵۵] .
طوسی در توضیح این روایت می‌فرماید:
«منظور از سؤال نکاح دائم نیست بلکه ازدواج مؤقت است، لذا این روایت را در باب متعه آورده است».
بدون شک این دو روایت برای نسخ حکم متعه و ابطال آن حجت قاطع بشمار می‌آید، و امیر المؤمنین ÷حکم تحریم آن را از خود نبی اکرم صنقل فرموده است، پس امیر المؤمنین نیز از روز خیبر حکم حرام بودن صیغه را دانسته و ابلاغ فرموده است، و بقیه ائمه اطهار نیز بعد از ایشان این حکم را دانسته و نقل کرده‌اند، اینجاست که مابین دو امر متضاد قرار می‌گیریم از یک سو روایات صریح و روشن که حرمت متعه را ثابت می‌کند و از سوی دیگر روایاتی که باز هم به ائمه اطهار منسوب است و عمل و بلکه ترغیب به آن را ثابت می‌کند، پس مسلمان باید چه کند!؟.
حقیقت این است که متعه حرام است چنانکه نقل صریح امیرالمؤمنین آنرا حرام ثابت می‌کند و اما روایات متناقضی که به أئمه اطهار منسوب است درست نیست بلکه همه اینها روایایتی است که به نام آنان جعل شده است، چگونه ممکن است چیزی که رسول خدا صآنرا حرام فرموده و امیرالمؤمنین این حکم را نقل کرده آنها با او مخالفت کنند، در حالی که أئمه علم خودشان را از همین منبع گرفته‌اند، نسل در نسل این علم به آنها منتقل شده است پس ممکن نیست أئمه به چیزی امر کنند که رسول خدا از آن منع فرموده است، اگر امام صادق ÷حکم حرام بودن متعه را نمی‌دانست نمی‌فرمودند:
«نکاح بدون شاهد درست نیست».
بویژه اینکه سؤال اختصاصا درباره متعه است، و ابو جعفر طوسی چنانکه ذکر کردیم آن را در باب متعه آورده است.
[۵۴] تهذیب: ۲/۱۸۶، استبصار: ۳/۱۴۲ وسائل الشیعة: ۱۴/۴۴۱. [۵۵] تهذیب: ۲/۱۸۹.