فرق شيعه پس از امام حسين÷
۱- گروهی از شیعیان پس از شهادت امام حسین ÷از میان فرزندان وی به امامت پسرش علی بن الحسین ÷قائل شدند. ایشان ملقب به سید العابدین و کنیه‌‌اش «ابومحمد» و «ابوبکر» بود که البته کنیة «ابوبکر» بر سایر کنیه‌‌های او غلبه داشته و مشهورتر است.
۲- فرقهای دیگر معتقد شدند که امامت، بعد از امام حسین ÷منقطع شد و ائمه همان سه تن (یعنی حضرت علی و حسنَین، ﻷ) بوده‌اند که رسول خداصآنان را با نام و نشان معرفی کرد و آنها یکی بعد از دیگری بر مردم حجت هستند. و آنان نیز به وظیفة خویش چنان عمل کردند که مردم از امام بی‌‌نیاز شدند. این گروه پس از این سه بزرگوار، دیگران را به عنوان امام نمی‌‌پذیرند و معتقدند که آنها نه برای امامت بلکه برای انتقام از دشمنان خویش «رجعت» خواهند کرد و معنای ظهور مهدی و قیام قائم به نظر آنان، همین است.
۳- فرقهای دیگر قائل اند به اینکه امامت بعد از حسنین علیهما السلام در فرزندان این دو امام است و در دیگر اولاد علی÷نیست و فرزندان این دو برای امامت یکسان اند و معلوم نیست کدام امام خواهد بود، بلکه هر کس از ایشان با شمشیر قیام کند، همچون علی÷از جانب خداوند امام واجب الاطاعه است و همة خاندانش و سایر مردم باید از او پیروی کنند، حتی اگر او مردم را به رضای آل محمد دعوت نماید. و در صورت قیام او اگر کسی از اطاعت او تخلف کند و مردم را به سوی خویش دعوت نماید، اگر چه از اهل بیت باشد، کافر است! و هر یک از اهل بیت که قیام نکند و پرده بیندازد و در خانه بنشیند، اما ادعای امامت نماید، کافر و مشرک و گمراه است و پیروانش نیز چنین اند!
این گروه، فرقهای از شیعیان زیدی هستند به نام سرحوبیه یا جارودیه و پیروان «ابی الجارود زیاد بن منذر» و «ابوخالد یزید بن ابوخالد الواسطی» می‌‌‌باشند.
شیعیان زیدی، فِرق متعددی از قبیل صباحیه و یعقوبیه و عِجلیه و بُتریه و مغیریه و... را تشکیل می‌‌‌دهند.