مقدمه مؤلف

إن الحمد لله نحمده ونستعينه ونستغفره ونعوذ بالله من شرور أنفسنا ومن سيئات أعمالنا من يهده الله فلا مضل له ومن يضلل فلا هادي له وأشهد أن لا إله إلا الله وأشهد أن محمداً عبده ورسوله.

همه نیک می‌دانیم که سنت و روش سول خدا در سایر موارد و همچنین در مورد جنازه، بهترین شیوه و روش است. سنت آن‌حضرت در این مورد اینگونه بود که هنگام بیماری افراد، به عیادت آنان می‌رفت و آن‌ها را برای آماده شدن جهت سفر آخرت تذکر می‌داد و به نوشتن وصیت و همچنین توبه امر می‌نمود و در لحظات پایانی به آنان شهادتین را تلقین می‌فرمود.

و پس از وفات، میت را به بهترین وجه برای ملاقات خدا، تجهیز و تکفین می‌نمود، و خود و اصحابش صف می‌بستند و بر او نماز می‌گزاردند و برایش طلب مغفرت می‌نمودند.

سپس جنازه را بر دوش حمل نموده، تا قبرستان تشییع می‌کردند و به خاک می‌سپردند و خود و اصحابش پس از خاکسپاری، برای او از درگاه ایزد منان، ثبات و پایداری می‌طلبیدند.

پس از آن نیز گاهی اوقات به قبرش سر می‌زدند و به او سلام نموده، برایش دعا می‌کردند.

و بازماندگان میت را از زدن به سر و صورت، چاک کردن سینه، کندن مو و بلند کردن صدا برای نوحه و غیره منع می‌فرمود. البته حزن و اندوه و اشک ریختن بدون سر و صدا را برای عزیز از دست رفته، مشروع قرار داده و فرموده است: «دیدگان اشک می‌ریزند و دل اندوهگین می‌شود ولی ما سخنی که باعث نا خشنودی پروردگار باشد، بر زبان نمی‌آوریم». [۱]

از آنجا که بسیاری از مردم، از سنت پیامبر، در سایر عبادات و همچنین در مورد مسایل مربوط به میت، ‌فاصله گرفته‌اند، چندی پیش یکی از برادران از من خواست که رساله‌ی مختصر و مفیدی پیرامون احکام و مسایل جنازه بنویسم.

بنده از آنجا که شیفته‌ی احیای سنت و مبارزه با بدعت بودم، به ایشان قول دادم که بزودی رساله‌ای پیرامون این مساله خواهم نوشت. ولی هنوز شروع نکرده بودم که متوجه گستردگی بحث مورد نظر، شدم و به یقین دانستم که این بحث در رساله مختصری نخواهد گنجید. بنابراین از آن برادر بزرگوار پوزش طلبیدم و گفتم: برای تهیه‌ی کتاب مفصلی در این مورد، وقت ندارم. ایشان دست بردار نشد و چندین بار اصرار ورزید تا سرانجام مجبور شدم به خواسته ایشان تن دهم و پس از سه ماه تلاش شبانه روز، موفق به گرد آوری کتاب حاضر شدم.

و در پایان. بخشی از شیوه‌های رایج را که از رسول الله جبه ثبوت نرسیده است به نقل از دیگر علما و اندیشمندان اسلامی آورده‌ام. امید است خداوند این کتاب را برای خوانندگان، سودمند قرار دهد و از پاداش معنوی آن، بنده و آن برادری را که باعث جمع آوری آن گردید و سایر کسانی را که به نوعی همکاری داشته‌اند بهره مند گرداند.

محمد ناصر الدین آلبانی

دمشق ۲۴ محرم ۱۳۸۸ هـ

[۱] الاحادیث الصحیحه (۱٧۳۱).