حرف ف
۲۳۸- حافظ
طالع اگر مدد کند دامنش آورم بکف
. گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف
.
طرف کرم ز کس نیست این دل پر امید من
. گر چه صبا همی برد قصۀ من ز هر طرف
.
از خم ابروی تو ام هیچ گشایشی نشد
. وه که در این خیال کج عمر عزیز شد تلف
.
چند بناز پرورم مهر بتان سنگدل
. یاد پدر نمی‌کنند این پسران نا خلَف
.
من بخیال زاهدی گوشه‌نشین و طرفه آنک
. مغبچۀ ز هر طرف می‌زندم بچنگ و دف
.
بیخبرند زاهدان نقش بخوان ولا تقل
. مست ریا است محتسب باده بنوش ولا تخف
.
صوفی شهر بین که چون لقمۀ شبهه می‌خورد
. پاردُمَش دراز باد این حیوان خوش علف
.
حافظ اگر قدم زنی در ره خاندان صدق
. بدرقۀ رهت شود همت شحنۀ نجف
.
۲۳۸-حافظ شکن
خالق تو مدد کند گر بروی ره شرف
. بخت سیه شود اگر عمر دهی تو بر خزف
.
حرص و طمع ز خود ببر مدح و ملق ز کس مکن
. وه که برای این و آن عمر عزیز شد تلف
.
از خم ابروی شهان سهل نگشت مشکلت
. کس نزده است از این کسان تیر مراد بر هدف
.
وهم و خیال شاعران می‌بردت دل و خرَد
. مستی و عشق عارفان می‌کَشدت بهَر طرف
.
چند بآز پروری مهر کسان برای نان
. سیم و زری نمی‌دهند این پسران نا خلف
.
گر بودت ره یقین راه خیال کن رها
. گوش مده تو شاعرا بنغمه‌های چنگ و دف
.
زندقه دین عارفان بیخبرند شاعران
. بر مدد خرد بگیر دامن زاهدان بکف
.
صوفی دهر سر بسر لقمۀ شبهه می‌خورد
. بلکه حرام می‌خورد این حیوان خوش علف
.
پاردمش دراز و هم طعنۀ هر گراز باد
. بکسلد ار لجامرا نیش زند ببا شرف
[۱۱۲]
.
برقعیا بوهم خود گر بروی چو شاعران
. جای بدوزخت دهد خالق شحنۀ نجف
.
[۱۱۲] به صفحۀ: (۲۲۵) از نسخۀ دستنویس مراجعه شود.