مباحثی پیرامون نواقض اسلام

دوستی و دشمنی به‌خاطر الله، از استوارترین ریسمان‌های ایمان

دوستی و دشمنی به‌خاطر الله، یکی از استوارترین ریسمان‌های ایمان می‌باشد و الله متعال به‌خاطر حمایت از این اصل بزرگ از تشبه یا همانند شدن به کفار در روش‌ها و شیوه‌های ظاهری منع فرموده است؛ گرچه شخصِ مسلمان، در باطنش هیچ محبتی به کفر و شیوه‌های کافران نداشته باشد. احمد و ابوداود از حسان بن عطیه از ابومنیب جرشی از ابن‌عمر بروایت کرده‌اند: رسول‌اللهصفرمود: «مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ فَهُوَ مِنْهُمْ». یعنی: «کسی که خود را به گروهی همانند کند، جزو آنان است».

البته برای مسلمانی که در دارکفر است و از مخالفت ظاهری با کافران می‌ترسد، جایز است که در لباس و شکلِ ظاهریِ خود مطابق روش آن‌ها عمل نماید. زیرا پیامبرصبه مخالفت ظاهری با مشرکان، در حالتِ ضعف دستور نداده است؛ بلکه فرمان پیامبرصبه اصحابش این بود که پس از ظهور و غلبه‌ی اسلام و مسلمانان، آشکارا با کفار مخالفت کنند.

یکی از بزرگ‌ترین نشانه‌های دوستی با کافران که نقضِ آشکار ایمان است، نشست‌ها، گردهمایی‌ها و کنفرانس‌هایی است که برای وحدت و تقریب ادیان و از میان بردن اختلافات عقیدتی برگزار می‌گردد. این مسأله به اندیشه‌های پلید ملحدان صوفی‌مسلکِ گذشته از قبیل تلمسانی، ابن‌سبعین و ابن هود برمی‌گردد که با قالبی نوین به نام اندیشه‌ی ماده‌باوری و لیبرالی مطرح و پی‌گیری می‌شود؛ این‌ها در اصلِ الحاد و دین‌گریزی یا مخالفت با اصول دینی، با هم‌مرامانی گذشته‌یِ خود هم‌سو هستند و می‌خواهند اسلام را کنار بزنند و آن را از متن زندگی به حاشیه برانند.