با پیامبر خدا ج در افطارشان
ـ آن حضرت ج قبل از نماز افطار میل میفرمودند.
ـ افطار آن حضرت ج چند دانه رطب بود ـ البته اگر مییافتند ـ و اگر رطبی نمیبود چند دانه خرما میل میفرمودند. و اگر چیزی از آن نمییافت، با مقداری آب افطار میکردند.
ـ از ایشان آوردهاند که چون افطار مینمودند، میفرمودند: «ذَهَبَ الظَّمَأُ, وَابتَلَّتِ العُروقُ، وَثَبَتَ الْأجْرُ إِنْ شَاءَ اللهُ تَعَالى» [۱۸۴].
(تشنگی رفت، رودهها تر شد، و به خواست خداوند پاداش نوشته شد).
و از ایشان آوردهاند که میفرمودند: «برای روزهدار در هنگام افطار کردنش دعائی است که رد نمیشود». [۱۸۵]
و از ایشان ثابت است که میفرمودند: «اگر شب از آنسو بیاید، و روز از این سو برود، روزه دار افطار کرده است». [۱۸۶]
در شرح فرمودهی ایشان گفتهاند که؛ اگر چه روزهدار نیت نکرده باشد، در حقیقت با وارد شدن وقت افطار، انگار که افطار کرده است. همانگونه که با طلوع خورشید ما وارد صبح میشویم و با غروب آن وارد شب.
[۱۸۴] [به روایت امام ابوداود سیستانی]. [۱۸۵] «إِنَّ لِلصَّائِم عِنْدَ فِطْرِه دَعْوةً مَا تُرَدُّ» [به روایت ابن ماجه]. [۱۸۶] «إِذَا أَقْبَل اللَّيْلُ مِنْ هَاهُنَا، وَأَدْبَرَ مِنْ هَاهُنَا, فَقَدْ أَفْطَرَ الصَّائِمُ» [به روایت امام بخاری و امام مسلم نیشابوری].