احکام نذر در فقه اسلامی

١-٤-١ نذر تبرر (مطلق)

تبرر در لغت، ضد عقوق[١٣٥] و به معنی اتساع در احسان[١٣٦] می‌باشد. عده‌ای دیگر هم گفته‌اند که به معنی خیر و صلاح[١٣٧] می‌باشد.

و در اصطلاح، ملتزم‌ شدن به انجام قربتی بدون تعلیق آن به چیزی را نذر تبرر می‌گویند[١٣٨]. مثلاً فردی بگوید: روزۀ سه روز برای خداوند  أ نذر من باشد و یا اینکه بگوید هزار تومان در راه خدا نذر من باشد.

[١٣٥]- رازی، مختار الصحاح (ص ٧٣) / جوهری، الصحاح (ج ٢ ص ٥٨٩).

[١٣٦]- زبیدی، تاج العروس (ج ١٠ ص ١٥١).

[١٣٧]- ازهری، تهذیب اللغة (ج ١٥ ص ١٣٤).

[١٣٨]- دمیاطی، إعانة الطالبین (ج ٢ ص ٤١١) / ابن شهاب رملی، نهایة المحتاج (ج ٨ ص ٢٢٠) / ماوردی، الحاوي الکبیر (ج ١٥ ص ٤٦٦) ابن مفلح، المبدع شرح المقنع (ج ٩ ص ٣٢٢) / مرداوی، الإنصاف (ج ١١ ص ١١٩) / شربینی، مغني المحتاج (ج ٤ ص ٤١٠) / انصاری، أسنی المطالب (ج ١ ص٥٧٥) / جزیری، الفقه علی المذاهب الأربعة (ج ٢ ص ١١٨) / بهوتی، کشاف القناع (ج٦ ص٢٧٤) / نووی، المجموع (ج ٨ ص ٤٥٩) / ابن حجر، تحفة المحتاج (ج١٠ ص٧٠).