فصل ششم:
در این فصل تعدادی از أدعیه از جمله «دعای صباح» را آورده و درباره‌ی این دعا می‌گوید: علامه‌ی مجلسی این دعا را در کتاب دعای «بحار» و در کتاب «صلاة» با بیان ذکر نموده و فرموده که این دعا از أدعیه‌ی مشهوره است و من در کتب معتبر آن را نیافتم مگر در «مصباح» سیّد بن باقی...(ص ۶۲). لازم است به خوانندگان یاد آور شویم که «سیّد بن باقی» از علمای قرن هفتم و معاصر محقّق حلّی بوده که مصنّفات او متعلّق است به سال ۶۵۳، چگونه او با بیش از شش قرن فاصله از أمیر المؤمنین÷روایت کرده است؟! مجلسی می‌گوید: «یحیی بن قاسم العلوی گفته در سفینه‌ای این دعا را به خطّ علیّ بن ابی‌طالب دیده‌ام» [۱۰۱]. در حالیکه «ابوبصیر یحیی بن قاسم» چنانکه «هاشم معروف الحسنی» نیز فرموده [۱۰۲]فاسد العقیده و از ضعفا و متّهمین است.
در این دعا گفته: «بَاعَدَتْنِي ذُنُوبِي عَنْ دَارِ الْوِصَالِ =گناهانم مرا از سرای وصال دور کرده است». در حالیکه علی÷صوفی نبوده که از اصطلاحات صوفیّه استفاده کند و اصولاً تصوّف بعد از حضرت در سرزمین‌های اسلامی وارد شد. علاوه بر این، علی÷در نهج البلاغه فرموده خداوند متعال وصل و فصل ندارد، برای خود در برابر خدا فراق و وصال نباید قائل شویم و این تعابیر لائق ذات اقدس حق نیست.
[۱۰۱] بحار الأنوار، ج۹۱ ص۲۴۷. [۱۰۲] الموضوعات فی الآثار والأخبار، دار التّعارف للمطبوعات، بیروت، ص ۲۳۱.