منظومه‌‌ای درباره‌ی اسماء حُسنای إلهی
خواست حقّ شناسایی، لیک خود تقدّم کـرد
از اراده و زیک «کُن» این سپهر و انجُم کــرد
راه را به ما بنمود، لطـف و هم ترحّــم کرد
هریک از رسولانـش، وحی را تعلّـم کـرد
بعد شد بشر مـــأمور حقّ شناسی از یـــــزدان
وحی حقّ چو شد نازل، نطق و هم تکلّم کرد
جوی دانشِ وحیـش دَم به دَم چو قلـزُم کرد
بحر علم پیمغمبر، باز چون تلاطم کــــرد
جمله‌هـای نورانـی زین سبب ترنّــــم کــرد
پس بیـان شـدی از وحـی نامهــای با بــرهان
گفت حضرت حقّ را، نامهای حُسنایی است
گرچه حقّتعالی خود ذات فرد یکتایی اسـت
هریکی ازآن کاشف، از صفات عُلیایی‌است
لیک نام او و وصف او از شماره احصائی است
جان من، عزیز من، گـوش کـــن بخوانم آن
نــام ذات او الله، و الإلــــهُ وَ الرَّحمــــان
اَلمَلِک دگر قُـدّوس وَ السَّمیـعُ وَ الحــنّان
واحد و أحَد می‌دان، بعد ازآن صمد می‌خوان
مؤمن و مهیمن نیز، خـــاص او تکبّـــر دان
وَالعـزیزُ وَ الجبّـــار وَ الکبیــــرُ وَ السُّبحــــان
وَالبدیعُ وَ البـارئ وَ الحلـیـــمُ وَ القـــــادر
باطن است وَ الظّاهر، اوّل است وَ الآخِـــــر
وَ العَلِيُّ وَ الأعلى، بـاقی است وَ القاهــــر
حَیّ و حَقّ وَ الرّبُّ، وَ الغیاث وَ الفــاطــــر
وَ الـــکفیـلُ وِتر و نور، بَرّ و وارث و دیّـان
وَ الکریم وَ الحافظ، وَ الرَّحیـم و الشّافــی
رائی‌است و نِی مرئی، وَ الرَّؤوفُ وَ الوافی
و الحکیمُ و الذّارِئ، وَ الرّقیبُ وَ الکـــافـی
چون نباشدی جایز نامی ار زِ خود بـــافــی
وَ العــــلیمُ وَ السَّـیِّد وَ البــصیرُ وَ المنّــان
وَالسَّلامُ وَ الفَتّاح، وَ الشَّهیدُ و الصـّــــادق
وَ الحَسیبُ وَ الطّاهر، وَ الصَّبـــورُ وَ الفــالق
وَالغَــفورُ وَ العـادل، وَ العَـفُوُّ وَ الـــرّازق
وَ المُقیتُ وَ الفَردُ، قاضی است وَ الخالق
وَ القــدیم وَ المَولی و الحمیــدُ وَ البُرهان
وَ القریبُ وَ القیّوم، حضرتش وفیّ است او
وَ المُحیط وَ المُحیی، کامل و غنیّ است او
قابض است وَ الباسط، دائماً خفیّ است او
پس مصوِّر و کاشف، ناصر و قویّ است او
وَ الحـــفیُّ وَ الواســـع، او مُنَزِّلُ الفُرقـــان
وَ الوَدودُ وَ الهادی وَ الوکیــــلُ وَ الرّافــــع
وَ الخبیرُ وَ التّـــوّاب وَ الشَّــکورُ و المـــانع
وَ الجلیلُ وَ الباعث وَ الجـــوادُ وَ النّــافـــع
وَ العظیمُ وَ الوهّاب وَ اللَّطیفُ وَ الصـّانــع
وَ المجیــــدُ وَ الجــامع، طـبق منطق قرآن
دلبریّ و رعنایی او دهـد به مَه رویـــــان
خاک را کند بُستــان، نطفه را مَهِ تابــــان
جان فدای أسمایش، دلکش‌است وبس شیرین
او کُنَد لب ودندان، همچو غنچه‌ی خنــدان
او دهد به هر لائق، حُسـن و لطفِ بی‌پایان
از صفات عُلیایش این جهان شده تکویـن
«بُرقعی» ثنا گویـت، شاملـش نما غفـران
***
درحاشیه‌ی اعمال روز عید فطر (ص ۳۱۶) نماز استغاثه ذکر شده که ما قبلاً درباره‌ی آن توضیحاتی آورده‌ایم و در این‌جا تکرار نمی‌کنیم. (ر.ک. ص ۱۵۳ کتاب حاضر).