حرمت فحشاء
خداوند قبل از هرچیز فحشاء را ممنوع و حرام قرار داده است، چنانکه میفرماید: ﴿قُلۡ إِنَّمَا حَرَّمَ رَبِّيَ ٱلۡفَوَٰحِشَ مَا ظَهَرَ مِنۡهَا وَمَا بَطَنَ﴾ [الأعراف: ۳۳]. «بگو جز این نیست که پروردگارم، فحشاء را حرام قرار داده آنچه آشکار است از آن و آنچه پنهان است».
در جای دیگر میفرماید: ¬﴿وَلَا تَقۡرَبُواْ ٱلۡفَوَٰحِشَ مَا ظَهَرَ مِنۡهَا وَمَا بَطَنَ﴾[الأنعام: ۱۵۱]. «نزدیک فحشاء نروید آنچه ظاهر باشد از آن یا پنهان».
نیز میفرماید: ﴿وَذَرُواْ ظَٰهِرَ ٱلۡإِثۡمِ وَبَاطِنَهُۥٓۚ إِنَّ ٱلَّذِينَ يَكۡسِبُونَ ٱلۡإِثۡمَ سَيُجۡزَوۡنَ بِمَا كَانُواْ يَقۡتَرِفُونَ ١٢٠﴾[الأنعام: ۱۲۰]. «گناه ظاهری و مخفیانه را ترک کنید، بدون شک آنهائی که مرتکب گناه میگردند، عنقریب به آنچه انجام میدهند جزا داده خواهند شد».
از ابن مسعودسروایت است که پیامبرجفرمودند: «لاَ أَحَدٌ أَغْيَرَ مِنَ اللَّهِ مِنْ أَجَلِ ذَلِكَ حَرَّمَ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ» [۲۳]. «هیچ احدی از خداوند با غیرتتر نیست از این سبب است که فواحش ظاهری و باطنی را حرام قرار داده است».
نیز حضرت مغیرهسروایت میکند که سعد بن عبادهسگفت: «اگر من احیاناً شخص بیگانهای را با همسرم ببینم، بدون این که بر او رحم بکند سرش را با شمشیر از تنش جدا میکنم، این گفتۀ سعدسبه گوش آن حضرتجرسید، آنگاه فرمود: «أَتَعْجَبُونَ مِنْ غَيْرَةِ سَعْدٍ؟ فَوَاللَّهِ لأَنَا أَغْيَرُ مِنْ سَعْدٍ، وَاللَّهُ أَغْيَرُ مِنِّي، وَمِنْ أَجْلِ ذَلِكَ حَرَّمَ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهْرَ وَمَا بَطْنَ» [۲۴]«آیا از غیرت سعد تعجب میکنید، به خدا سوگند که من از سعد با غیرتتر هستم و خداوند از من غیرتش بیشتر است، بدین جهت است که فواحش ظاهری و باطنی را حرام قرار دادهاست».
از آیات و روایات گذشته فهمیدیم که فحشاء که عملی زشت و منافی عفت است, به حیا و غیرت هر شخص بستگی دارد، هراندازه شخصی باغیرتتر باشد از فحشاء و آنچه اسباب آنست, شدیداً اجتناب میورزد و آن را برای خودش ننگ و عار میپندارد، و هراندازه از حیا و غیرت بیبهره باشد, به همان اندازه نیست به این مسائل بیتفاوت میباشد.
در اینجا لازم است بدانیم منظور از فاحشه چیست؟ بهتر است پاسخ این سؤال را از خود قرآن بپرسیم، خداوند میفرماید: ﴿وَلَا تَقۡرَبُواْ ٱلزِّنَىٰٓۖ إِنَّهُۥ كَانَ فَٰحِشَةٗ وَسَآءَ سَبِيلٗا ٣٢﴾[الإسراء: ۳۲]. «نزدیک زنا نروید، همانا فاحشه همین است و بسیار راه بدی است».
[۲۳] تفسیر ابن کثیر، ج ۲، ص ۱۹۶. [۲۴] تفسیر ابن کثیر، ج ۲، ص ۱۹۶ (أخرجاه الصحیحین).