فرمان اول
﴿فَلَا تَخۡضَعۡنَ بِٱلۡقَوۡلِ﴾اگر ضرورتی پیش آمد که شما از پس پرده مجبور به تکلم با نامحرم شدید, در گفتار نرمی نشان ندهید و از لطافت کلامی که طبیعتاً در صدای زن نهفته است بپرهیزید. «فَيَطْمَعَ الَّذِيْ فِيْ قَلْبِهِ مَرَضٌ» چون در این صورت کسی که در قلبش مرض نفاق و زنا موجود است در طمع میافتد، در چنین مواضع آن صدای طبیعی و فطری را قصداً عوض کنید، «وَقُلْنَ قَوْلاً مَّعْرُوْفاً» و موافق با قاعدۀ عفت سخن گوئید، یعنی طرف از سخن شما چنین برداشت نماید,که این روش سخن گفتن از حفاظت حیا و عفت است نه از اثر بداخلاقی [۸۶].
روایت شده که برخی از همسران پیامبرجهرگاه ضرورت سخنگفتن با مردی پیش میآمد، دست خود را بر دهان میگذاشتند تا صدایشان تغییر یابد [۸۷]. شاعر میفرماید:
هست نرمی آفت جان سمور
و زدرشتی میبرد جان خار پشت
[۸۶] تفسیر معارف القرآن، ج ۷، ص ۱۳۲. [۸۷] تفسیر روح البیان، ص ۱۷۰.