سُورَةُ القِيَامَةِ

بسم الله الرحمن الرحیم

﴿ لَآ أُقۡسِمُ بِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ ١ وَلَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ ٢ أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ ٣ بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُۥ ٤ بَلۡ يُرِيدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِيَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ ٥ يَسۡ‍َٔلُ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلۡقِيَٰمَةِ ٦ فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ ٧ وَخَسَفَ ٱلۡقَمَرُ ٨ وَجُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَٱلۡقَمَرُ ٩ يَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذٍ أَيۡنَ ٱلۡمَفَرُّ ١٠ كَلَّا لَا وَزَرَ ١١ إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ ١٢ يُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذِۢ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ١٣ بَلِ ٱلۡإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِيرَةٞ ١٤ وَلَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ ١٥ لَا تُحَرِّكۡ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦٓ ١٦ إِنَّ عَلَيۡنَا جَمۡعَهُۥ وَقُرۡءَانَهُۥ ١٧ فَإِذَا قَرَأۡنَٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ ١٨ ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا بَيَانَهُۥ ١٩﴾

به نام خداوند بخشندۀ مهربان

به روز قیامت سوگند یاد می‌کنم. ﴿1﴾و به نفس سرزنشگر سوگند یاد می‌کنم. ﴿2﴾آیا انسان می‌پندارد که استخوان‌هایش را گرد نخواهیم آورد؟. ﴿3﴾آری! (چنین خواهیم کرد) درحالیکه تواناییم بر آن‌ که (حتی) سرانگشتانش را (هم) یکسان سازیم. ﴿4﴾بلکه انسان می‌خواهد در مدت زمانی که در پیش دارد بدکاری کند. ﴿5﴾می‌پرسد: روز قیامت چه زمانی است؟. ﴿6﴾پس آن‌گاه که چشم خیره شود. ﴿7﴾و نور و روشنایی ماه از بین برود. ﴿8﴾و خورشید و ماه به هم آورده می‌شوند. ﴿9﴾انسان در آن روز می‌گوید: راه گریز کجاست؟. ﴿10﴾نه هیچ پناهی نیست. ﴿11﴾در آن روز قرارگاه در دست پروردگار تو است. ﴿12﴾انسان در آن روز به آنچه از پیش فرستاده و به آنچه باز پس گذاشته است خبر داده می‌شود. ﴿13﴾اصلاً انسان خودش از وضع خود آگاه است. ﴿14﴾گرچه برای خود عذرهای درمیان آورد. ﴿15﴾زبان را به (تکرار) و مجُنبان تا به شتاب آن‌را (به خاطر بسپاری). ﴿16﴾بی‌گمان گرد آوردن قرآن و خواندنش بر عهدة ماست. ﴿17﴾و چون آن‌را بر خواندیم (به همان صورت) خواندن آن‌را تبعیت کن. ﴿18﴾سپس بیان و توضیح آن بر ماست. ﴿19﴾

﴿ كَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ ٢٠ وَتَذَرُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ ٢١ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ ٢٢ إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ ٢٣ وَوُجُوهٞ يَوۡمَئِذِۢ بَاسِرَةٞ ٢٤ تَظُنُّ أَن يُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةٞ ٢٥ كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِيَ ٢٦ وَقِيلَ مَنۡۜ رَاقٖ ٢٧ وَظَنَّ أَنَّهُ ٱلۡفِرَاقُ ٢٨ وَٱلۡتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ ٢٩ إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمَسَاقُ ٣٠ فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ ٣١ وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ ٣٢ ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ ٣٣ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰ ٣٤ ثُمَّ أَوۡلَىٰ لَكَ فَأَوۡلَىٰٓ ٣٥ أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَن يُتۡرَكَ سُدًى ٣٦ أَلَمۡ يَكُ نُطۡفَةٗ مِّن مَّنِيّٖ يُمۡنَىٰ ٣٧ ثُمَّ كَانَ عَلَقَةٗ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ ٣٨ فَجَعَلَ مِنۡهُ ٱلزَّوۡجَيۡنِ ٱلذَّكَرَ وَٱلۡأُنثَىٰٓ ٣٩ أَلَيۡسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحۡـِۧيَ ٱلۡمَوۡتَىٰ ٤٠﴾

چنین نیست (که شما می‌گویید) شما دنیا را دوست می‌دارید. ﴿20﴾و آخرت را رها می‌کنید. ﴿21﴾در آن روز چهره‌هایی تازه (و خرم) هستند. ﴿22﴾به پروردگار خود می‌نگرند. ﴿23﴾و در آن روز چهره‌هایی درهم کشیده هستند. ﴿24﴾یقین دارند که مصیبتی کمرشکن به آنان می‌رسد. ﴿25﴾چنین نیست (که می‌گویید) هنگامی‌که (روح) به گلوگاه‌ها برسد. ﴿26﴾و گفته شود: چه کسی افسونگر است. ﴿27﴾و یقین پیدا می‌کند که زمان فراق فرا رسیده است. ﴿28﴾و پاها جفت می‌گردند. ﴿29﴾در آن روز همه را به نزد پروردگارت باز برند. ﴿30﴾پس (انسان سرکش) نه تصدیق کرد و نه نماز گزارد. ﴿31﴾بلکه دروغ انگاشت و روی‌گرداند. ﴿32﴾سپس متکبرانه به نزد خانواده‌اش رفت. ﴿33﴾وای بر تو، باز وای بر تو. ﴿34﴾باز وای بر تو، وای بر تو. ﴿35﴾آیا انسان می‌پندارد که بی‌هدف رها می‌شود. ﴿36﴾آیا نطفه‌ای از منی نبود که (در رحم) ریخته می‌شود. ﴿37﴾آن‌گاه خون بسته‌ای بود که (خداوند آن‌را) آفرید سپس (آفرینش او را) استوار داشت. ﴿38﴾آن‌گاه از آن دو زوج، مرد و زن را پدید آورد. ﴿39﴾آیا این (خدا) بر آنکه مردگان را زنده کند توانا نیست؟. ﴿40﴾