سُورَةُ البَلَدِ
بسم الله الرحمن الرحیم
﴿ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ١ وَأَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٢ وَوَالِدٖ وَمَا وَلَدَ ٣ لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ ٤ أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ ٥ يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا ٦ أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ ٧ أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ ٨ وَلِسَانٗا وَشَفَتَيۡنِ ٩ وَهَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ ١٠ فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ ١١ وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ ١٢ فَكُّ رَقَبَةٍ ١٣ أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ ١٤ يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ ١٥ أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ ١٦ ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ ١٧ أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ ١٨ وَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بَِٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشَۡٔمَةِ ١٩ عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ ٢٠﴾
به نام خداوند بخشندۀ مهربان
سوگند به این شهر. ﴿1﴾و شهری که تو ساکن آن هستی. ﴿2﴾و سوگند به پدر، و فرزندی که به وجود آورد. ﴿3﴾همانا ما انسان را در رنج و محنت آفریده‌ایم. ﴿4﴾آیا گمان می‌برد که هیچ‌کس بر او توانایی ندارد؟!. ﴿5﴾می‌گوید: من مال فراوانی تباه و نابوده کرده‌ام. ﴿6﴾آیا می‌پندارد که کسی او را ندیده است؟. ﴿7﴾آیا برایش دو چشم قرار نداده‌ایم؟. ﴿8﴾و زبان و دو لب را نیافریده‌ایم؟. ﴿9﴾و راه خیر و شر را بدو نموده‌ایم. ﴿10﴾پس به گردنه درنیامده است. ﴿11﴾و تو چه می‌دانی آن گردنه چیست؟. ﴿12﴾آزاد کردن برده‌ای است. ﴿13﴾یا خوراک دادن در روز گرسنگی. ﴿14﴾به یتیمی خویشاوند. ﴿15﴾یا به مستمندی خاک‌نشین. ﴿16﴾پس از آن از کسانی است که ایمان آورده و همدیگر را به صبر و شکیبایی توصیه کرده و همدیگر را به مهربانی سفارش نموده‌اند. ﴿17﴾ایشان اهل سعادتند. ﴿18﴾و کسانی‌که به آیات ما کفر ورزیده‌اند نگون‌بخت هستند. ﴿19﴾بر آنان (از هرسو) آتشی (فراگیر) گمارده شده است. ﴿20﴾