سُورَةُ عَبَسَ

بسم الله الرحمن الرحیم

﴿ عَبَسَ وَتَوَلَّىٰٓ ١ أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ ٢ وَمَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ ٣ أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ ٤ أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ ٥ فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ ٦ وَمَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ ٧ وَأَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ ٨ وَهُوَ يَخۡشَىٰ ٩ فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ ١٠ كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ ١١ فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ ١٢ فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ ١٣ مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ ١٤ بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ ١٥ كِرَامِۢ بَرَرَةٖ ١٦ قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ ١٧ مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ ١٨ مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ ١٩ ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ ٢٠ ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ ٢١ ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ ٢٢ كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ ٢٣ فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ ٢٤ أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا ٢٥ ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا ٢٦ فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا ٢٧ وَعِنَبٗا وَقَضۡبٗا ٢٨ وَزَيۡتُونٗا وَنَخۡلٗا ٢٩ وَحَدَآئِقَ غُلۡبٗا ٣٠ وَفَٰكِهَةٗ وَأَبّٗا ٣١ مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَلِأَنۡعَٰمِكُمۡ ٣٢ فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ ٣٣ يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ ٣٤ وَأُمِّهِۦ وَأَبِيهِ ٣٥ وَصَٰحِبَتِهِۦ وَبَنِيهِ ٣٦ لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ ٣٧ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ ٣٨ ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ ٣٩ وَوُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ ٤٠ تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ ٤١ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ ٤٢﴾

به نام خداوند بخشندۀ مهربان

روی ترش کرد و اعراض نمود. ﴿1﴾که آن نابینا پیش او آمد. ﴿2﴾و تو چه می‌دانی، چه بسا او پاک می‌شد. ﴿3﴾یا اندرز می‌شنید و آن اندرز به او سود می‌رساند. ﴿4﴾اما آن کس که خود را بی‌نیاز می‌داند. ﴿5﴾تو به او روی می‌آوری. ﴿6﴾و اگر هم او پاک نشود گناهی بر تو نیست. ﴿7﴾و اما کسی‌که شتابان به نزد تو آمد. ﴿8﴾و از خدا ترسان است. ﴿9﴾تو از او روی‌گردان می‌شوی. ﴿10﴾نه! به‌راستی آن (قرآن) پند است. ﴿11﴾پس هرکه می‌خواهد آن‌را یاد کند. ﴿12﴾(که) در صحیفه‌های گران قدر است. ﴿13﴾(صحیفه‌هایی که) پاک و دارای منزلت والایند. ﴿14﴾به دست نویسندگانی. ﴿15﴾گرامی نیک کردار. ﴿16﴾کشته باد انسان چه ناسپاس است!. ﴿17﴾(خداوند) او را از چه چیزی آفریده است؟!. ﴿18﴾از نطفه‌ای او را آفریده است آن‌گاه او را به سامان ساخته است. ﴿19﴾سپس راه را برای او آسان گرداند. ﴿20﴾بعد او را می‌میراند و وارد گورش می‌گرداند. ﴿21﴾سپس هر وقت بخواهد او را زنده می‌گرداند. ﴿22﴾نه! آنچه را که به او فرمان داده بود انجام نداد. ﴿23﴾انسان باید به خوراک خود بنگرد. ﴿24﴾ما آب را به فراوانی فروریختیم. ﴿25﴾سپس زمین را به نیکی شکافتیم. ﴿26﴾آن‌گاه در آن دادنه رویاندیم. ﴿27﴾و انگور و سبزیجات را. ﴿28﴾و زیتون و درختان خرما را. ﴿29﴾و باغ‌های پر درخت و انبوه را. ﴿30﴾و میوه و علف را. ﴿31﴾برای بهره‌مندی شما و چهارپایانتان. ﴿32﴾پس هنگامی‌که آن بانگ گوش‌فرسا در رسد. ﴿33﴾روزی‌که انسان از برادرش بگریزد. ﴿34﴾و از مادر و پدرش. ﴿35﴾و از همسر و فرزندانش (نیز بگریزد). ﴿36﴾هرکس از آنان در آن روز کار و باری دارد که برایش کفایت می‌کند. ﴿37﴾در آن روز چهره‌هایی شاد و درخشانند. ﴿38﴾خندان و شادان. ﴿39﴾و در آن روز چهره‌هایی بر آنها غبار نشسته است. ﴿40﴾تیرگی آنها را فرو می‌پوشاند. ﴿41﴾اینان همان کافران بدکارند. ﴿42﴾