در بحرین:
«مدتی زیادی نگذشت که ایران نیت‌های خود را آشکار کرد و مسئولی رسمی صراحتاً خواستار ملحق شدن بحرین و برخی از جزیره‌های کویت و امثال آن به ایران شد و ادعا کرد که حدود۸۵% مردم بحرین شیعه هستند و در مظلومیت و فشار هستند. در رأس این شیعیان روحانیون شیعه قرار دارند به خصوص کسی که او را حجة الاسلام سید هادی مدرسی نامیده‌اند و نماینده مخصوص آیت الله خمینی در بحرین است. رادیو تهران در تاریخ۳۰/۸/۱٩٧٩ خطاب به حکومت بحرین خواستار آزادی سید هادی مدرسی شد» [۱٧۵].
به دنبال آن حدود دوازده رهبر شیعی در بحرین انقلابی را در گوشه و کنار بحرین به راه انداخته و شورش‌های گسترده‌ای ایجاد کردند.
این مدرسی اصالتاً ایرانی است اما در بحرین وطن گزیده تا اهداف شیعه رافضی را تنفیذ کند.
او با سخنرانی‌ها و تصریحات تندروانه خود شکاف میان سنی وشیعه را عمیق‌تر کرد، سخنانی که دائماً برخوردار از روح تعصب و تمایل و وفاداری به ایران و کینه از اهل سنت و به خصوص حاکمان بحرین می‌باشد [۱٧۶].
[۱٧۵] و جاء دور المجوس (۱/۳۵۰). [۱٧۶] ریچارد هریر دکمجیان: الأصولیة فی العالم العربی (ص۲۱۳، ۲۱۴) چاپ دار الوافاء، المنصورة.