در عراق:
زخمی عمیق در اعماق کالبد امت اسلام که هنوز التیام نیافته است، آنجا شیعیانی هستند که وفاداری و سرسپردگی‌شان به ایران است و خمینی آن‌ها را بیشتر وقت‌ها به عنوان ابزاری ویرانگر در عراق مورد استفاده قرار می‌داد.
خیانت شیعیان عراق به رژیم‌های متولی به احساس مظلومیت آن‌ها و کینه آن‌ها از حاکمان اهل سنت و وفاداری رو به رشدشان به شیعیان ایران باز می‌گردد.
«شعیان عراق معتقدند که بیشتر از ٧۰% جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند اما با این حال در محرومیت و مظلومیت و تحت فشار هستند و به عقیده آن‌ها شیعیان عراق باید خود را از بند رهبری سیاسی سنی‌ها که قرن‌های طولانی‌ست بر آن‌ها حکم‌فرمایی می‌کند رها کنند [۱۸۵]، همچنین وجود شهرهای سه‌گانه مقدس شیعه یعنی "نجف و کربلاء و کاظمیه" شیعیان عراق را امیدوار می‌کند که در صورت اعلان انقلاب از سوی تمامی شیعیان جهان تأیید و یاری شوند» [۱۸۶].
عملاً شیعیان از سالگرد اربعین حسینی در سال۵/۲/۱٩٧٧ استفاده کرده و جرقه انقلاب را روشن کردند و دست به تظاهرات و شورش‌ها و خرابکاری‌هایی زدند که بیشتر شهرهای جنوب عراق را در بر گرفت و به نظر می‌رسد که مسئله فراتر از یک تظاهرات و ناآرامی بود، شیعیان در عراق و کشورهای حوزه خلیج مجلاتی را تحت عنوان"عراق آزاد" و "صدای ملت مظلوم" منتشر می‌کردند و در این مجلات ندای انقلاب علیه حکام بغداد را سر می‌دادند و کسی که این مجلات را می‌خواند در وهله اول می‌فهمید که گردانندگان مجله شیعه هستند چرا که مثلاً وقتی می‌خواستند ظلم و بی عدالتی حکام بغداد را توصیف کنند آن‌ها را به هارون الرشید یا حکام دوره اموی تشبیه می‌کردند، بعد از حوادث نجف و کربلاء شیعیان حزبی را با عنوان"الجبهة الوطنیة الاسلامیة"در عراق تأسیس کردند و کتابچه‌ای تحت عنوان برنامه جبهه ملی اسلامی در تاریخ ۲۲/۲/۱٩٧٧ یعنی دو هفته بعد از آن حوادث منتشر کردند [۱۸٧].
حکومت عراق به این حزب در پرتو تحریک واضح مبارزات شیعی توسط خمینی نگریسته و آن را ستونی پنجمی انگاشت که به دنبال متحد کردن عراق و ایران است. حکومت عراق دست به قلع و قعم گسترده ای زد و برخی رهبران شیعه را به برنامه‌ریزی برای برپایی حکومت شیعه در عراق متهم کرده و آن‌ها را اعدام کرد که در رأسشان باقر الصدر و خواهرش بنت الهدی بودند که در آوریل ۱٩۸۰ میلادی اعدام شدند [۱۸۸].
و علی رغم این‌که رژیم عراق بعد از آن، سیاست جلب رضایت را در پیش گرفت و مبالغ هنگفتی را برای تعمیر مساجد و مراکز دینی شیعی در عراق هزینه کرد و به رهبران و افراد شیعه مشوق‌هایی اعطا کرد و حتی صدام حسین اعلان کرد که از نسل حسین بن علی است و روز تولد علی بن ابی طالب را عید ملی اعلان نمود، اما به رغم تمامی این‌ها بزرگان شیعه حاضر به همکاری با حزب بعث نشدند [۱۸٩].
و روح نارضایتی همچنان وجود خود را حفظ کرد و به دنبال فرصت بود که این حکام را از پای در آورد.
[۱۸۵] و جاء دور المجوس (۱/۳۶۴) با تصرف. [۱۸۶] الأصولیة في العالم العربی (ص۱۸۳) با تصرف. [۱۸٧. ] و جاء دور المجوس (۱/۳۶۶، ۳۶٧) با تصرف. [۱۸۸. ] الأصولیة فی العالم العربی (ص ۱۸۵) با تصرف. [۱۸٩. ] منبع سایق (ص۱۸٩).