تفکر این خائنان عجیب است:
آیا علی بن ابی طالب یا یک نفر از اهل بیت راضی می‌شود که یک نفر از اسلام به نصرانیت یا دینی دیگر در آید؟
آن‌ها معتقد هستند که اگر کردها (که سنی هستند) مسیحی بشوند نرم شده و دیگر از شرشان در امان خواهند بود.
این یک سیاست نیست بلکه عقیده این قوم این است که ناصبی (سنی) از نصرانی و یهودی کافرتر است و برای همین بزرگان شیعه صدقه را به کافر ذمی جایز می‌دانند اما به سنی جایز نمی‌دانند.
آیت الله‌شان خمینی می‌گوید: «در فردی که به او صدقه داده می‌شود فقر شرط است نه ایمان. پس صدقه دادن به ثروتمند ذمی و مخالف اگر بیگانه باشد جایز است اما به ناصبی و نیز حربی حتی اگر نزدیک و خویشاوند باشد جایز نیست» [۱٩۳].
معنی این سخن این است که این کار یعنی توافق با مبلغان مسیحیت برای تبلیغ میان کردها نظر فردی رضا شاه پهلوی که خمینی ضد او بوده است نبوده بلکه نظر خمینی و نظر عموم روافض غالی همین است.
[۱٩۳] خمینی: تحریر الوسیلة (۱/٩۱).