١- اهل شورا
در اسلام عضو شورا باید مسلمان، پابند به شریعت و اخلاق اسلامی‌باشد و نسبت به دیگر افراد جامعه برتری داشته و صاحب رأی باشد.
شرط مسلمان بودن برای عضو شورا از آن جهت است كه: تصمیم گیرندگان امور مسلمین و نمایندگان آن‌ها باید مسلمان باشند و در آیات ﴿وَشَاوِرۡهُمۡ فِي ٱلۡأَمۡرِۖ...﴾ و ﴿وَأَمۡرُهُمۡ شُورَىٰ بَيۡنَهُمۡ...﴾، خداوندأ به شورا در بین مسلمانان (نه میان مسلمانان با غیر مسلمانان) تاكید می‌كند؛ و آن را صفتی از صفات "مسلمین" می‌داند و در جای دیگر خداوندأ می‌فرماید:
﴿وَلَن يَجۡعَلَ ٱللَّهُ لِلۡكَٰفِرِينَ عَلَى ٱلۡمُؤۡمِنِينَ سَبِيلًا۱۴۱﴾[النساء: ۱۴۱]
ترجمه: «و الله هرگز برای کافران راهی به (زیان) مؤمنان قرار نداده‌است».
پس نباید غیر مسلمانی در مورد سرنوشت مسلمین صاحب صلاحیت باشد.
پابندی عضو شورا به شریعت و اخلاق اسلامی شرط است؛ و هر فاسق و فاجری به عضویت شورای اسلامی پذیرفته نمی‌شود.
عضو شورا باید از دیگران ممتاز باشد و بتواند به نمایندگی از سایر افراد جامعه، ابراز رای و نظر كند؛ و راه صواب را از عقاب تشخیص بدهد، در غیر آن، شایستگی عضویت شورای مسلمین را ندارد(البته موارد فوق توسط نهاد مخصوص در دولت اسلامی مورد بررسی و مطالعه قرار می‌گیرد و افراد (نامزدان) از فلتر این نهاد باید عبور بكنند).
اما در دموكراسی، شرایط ذكر شده فوق لازم نیست و در نظر گرفته نمی‌شود. هر شخصی كه توانست به هر طریقی كه باشد (خواه با تبلیغات گسترده باشد یا مصرف پول‌های هنگفت و خواه هم با معامله و یا ....) به عضویت شورا (پارلمان) راه یابد، همان شخص عضو مجلس شناخته می‌شود، خواه پایبند به اخلاق باشد و یا فاسد الاخلاق. خواه دین دار باشد و خواه بی‌دین. خواه صاحب رای و برتر از دیگر افراد جامعه باشد و یا نباشد.
چون در این نظام، منافع سیاسی و اقتصادی افراد را گرد هم آورده نه دین را و در آن دین كنار زده شده، بنابراین، افراد مختلف الهویه در پارلمان (شورا) گرد می‌آیند. هرچند كه با وجود عدم پابندی به دین، گاه گاهی با اتكاء به دین در عمل با افراد مربوط به ادیان غیر دین خودشان كه اقلیت هستند، تبعیض روا می‌دارند.