زندگی علی امامت را نقض می‌کند
هنگامی که پیامبر گرامی ج وفات کردند و صحابه (و طبعا عموم مردم) ابوبکر صدیق س را به خلافت برگزیدند، و علی نیز در بین مردم و در کل این جریانات وجود داشت موضع علی در قبال آنچه که پیش آمد چه بود؟ اقدامات و عملکرد علی س را بر می‌شماریم:
* با ابوبکر س بیعت کرد.
*تا وقتی ابوبکر س زنده بود پشت سر ایشان نماز خواند.
*طبق ادعای امامی‌ها خلافت ابوبکر نادرست، جنگ با مرتدین به رهبری ابوبکر س نادرست، و کنیزهایی که از این جنگ‌ها بدست آمده بود غیر شرعی بوده است! اما علی س بر خلاف این ادعاها از آن کنیزها همسری انتخاب کرد یعنی حنفیه از قبیله بنی حنیفه که از او فرزندی بنام محمد معروف به محمد بن حنفیه متولد شد.
*(چنانکه در نامه ششم نهج البلاغه ملاحظه شد) علی س بیعت با خلفای سه گانه را درست می‌دانست.
* علی س با عمر س نیز بیعت کرد و تا زمانیکه ایشان زنده بود پشت سرش نماز خواند.
* (چنانکه در نهج البلاغه آمده) علی س از ترس اینکه مبادا به ایشان آسیبی برسد به عمر فاروق توصیه کرد که شخصا به جنگ رومیان و ایرانیان نرود.
* چنانکه در کتب شیعه و سنی آمده علی س سه تن از فرزندانش را به نام‌های ابوبکر و عمر و عثمان ش نامگذاری کرد.
* چنانکه در کتب شیعه آمده دخترش ام کلثوم را به ازدواج عمر فاروق س در آورد.
*به شرکت در شورای شش نفره‌ای که عمر فاروق برای انتخاب خلیفه آن را پیشنهاد نمود راضی شد و عملا شرکت کرد.
* علی س با عثمان ذی النورین خلیفه سوم نیز بیعت کرد و تا زمانیکه ایشان زنده بود پشت سرش نماز خواند.
این ده مورد بارزترین نمونه‌های عملکرد علی س مشتمل بر گفتار و کردار ایشان است، اگر ایشان معصوم بوده پس تمام این اعمال امام معصوم درست است، و اگر این اعمال درست باشد پس ادعای امامت باطل است، زیرا معصوم کار اشتباه انجام نمی‌دهد و سخن اشتباه نمی‌گوید، خصوصا اگر کفر یا تأیید کفر باشد، و اگر این اعمال اشتباه باشد پس علی امام نبوده است، زیرا به ادعای شما امام از ارتکاب هرگونه خطا و اشتباه معصوم است.
زیرا انکار امامت، یا آن را به غیر اهل آن سپردن از دیدگاه تمام شیعیان اثناعشری کفر است و علی س با این اعمال نعوذ بالله گویا به کفر راضی می‌شود!
آنچه که ملاحظه فرمودید یعنی مجموعه رفتارهای علی س ثابت می‌کند که ایشان خودش را از طرف خداوند امام نمی‌دانست، بلکه امامت را از اختیارات شورا می‌دانست بنابراین آنچه که ایشان انجام داده (طی٢٥ سال خلافت خلفای سه گانه ش) کاملا درست و طبیعی بوده است، و ایشان خیلی شجاعتر و مؤمن‌تر از آن بوده که خودش را از یک طرف امام بداند اما در عین حال از اعلان امامتش عاجز بماند، یا کارهای نادرست مخالفینش را تأیید کند و بر خلاف میل و عقیده باطنی‌اش با آنان بیعت کند و پشت سر آنان نماز بخواند، و فرزندانش را به نام آنان بنامد، و فقط بخاطر نجات خودش به عقیده شیعیان اثناعشری نعوذ بالله بیست و پنج سال کفر و نظام حاکم کفار را ببیند و در زیر پرچم آن زندگی کند!!
کسی که کمترین آشنایی با دین و علم شرعی دارد نمی‌تواند چنین کاری بکند چه رسد به کسی که از جانب خدا به امامت تعیین شده باشد و به ادعای شما اصلا هدف امامتش بر پایی دین و جانشینی پیامبر گرامی ج باشد!! و در واقع ایشان از بهترین صحابه و یکی از بهترین قهرمانان میدان‌های جنگ باشد.
آری! علی بن ابی طالب س در کنار سایر صحابه بزرگوار ش برای سربلندی اسلام و به اهتزاز در آمدن پرچم توحید، و دفاع از مقدسات اسلامی در راه خدا آنقدر جهاد کردند که مردم گروه گروه به دین الله داخل شدند، اما چطور ممکن است که به ادعای شیعیان اثناعشری وقتی بنیان اسلام رو به خرابی می‌رود، ایشان نه تنها تماشاچی این خرابی باشد که حتی در خراب کردن بنیان اسلام و بلکه کندن ریشه اسلام- زیرا که امامت مهمترین اصل دین اسلام است نعوذ بالله - با دشمنان اسلام همکاری کند و با آنان بیعت نماید و حتی همکار و مشاور آنان قرار گیرد!!