چرا اعتکاف را ترک گفته‌ایم؟!
اعتکاف مدرسه‌ای است از ایمان و عرفان که رسول پاک یزدان از روزی که به مدینه‌ی منوره آمدند هرگز آن را ترک نگفتند. حال چه شده مؤمنان را که از آن بیخبرند؟!
آیا میدانی چرا اعتکاف در جامعه‌های ما بی‌رنگ شده است؟!
ـ اعتکاف را ترک کرده‌ایم چون در زرق و برق دنیا مست و مدهوشیم. بنده‌ی دنیا شده‌ایم و از لذت بندگی خداوند محروم!...
ـ اعتکاف را ترک کرده‌ایم چون مهارمان را بدست مال و منال و زن و فرزندمان سپرده‌ایم. در پی آسایش آن‌ها و ساختن دنیایی بهتر جان می‌کَنیم و از اندیشیدن به آخرتمان کاملا غافلیم.
ـ اعتکاف را ترک گفته‌ایم چون به آسایش و زندگی نرم و نازک خو گرفته‌ایم. و رمضان برای ما ماه خورد و نوش و خواب و راحتی است!..
ـ اعتکاف را ترک گفته‌ایم چون تنبلی و راحتی بر ما سایه افکنده و طعم و لذت طاعت و عبادت و بندگی خدایمان را نچشیده‌ایم، تا در پی آن باشیم.
ـ اعتکاف را ترک کرده‌ایم چون نمی‌دانیم این چند روز خلوت با خدا را چه اثری است بزرگ بر روح، روان، قلب و جان ما. از اثر اعتکاف در پاکی نفس و طهارت آن و نورانی شدن روح و بلندی آن، و صفای قلب و شستشوی آن از گناهان بی‌خبریم.
ـ اعتکاف را ترک کرده‌ایم چون آمادگی برای مرگ را در برنامه‌ی زندگی ما جایگاهی نیست، و چنان غرق زندگی شده‌ایم که گویا هرگز نمی‌میریم.
حال چگونه می‌توانیم از این غفلت رهایی یافته سنت اعتکاف را زنده کنیم:
ـ اعتکاف را می‌توان با محبت و دوستی صادقانه‌ی رسول پاک خدا جزنده کرد. اگر بحق محبت صادقانه‌ی پیامبر و مولایمان در قلب‌هایمان جای گیرد از هیچ سنتی از سنتهای او غافل نخواهیم شد.
ـ اعتکاف را می‌توان با علم و دانستن زنده کرد. وقتی بدانیم اعتکاف از سنت محبوبمان ؛ رسول خدا جبوده و از اهمیت آن آگاهی یابیم هرگز آن را ترک نخواهیم کرد.
ـ اعتکاف را می‌توان با همت صادقانه، و عزم والا، و بدور انداختن تنبلی، و عشق و علاقه به طاعت و عبادت خداوند زنده نمود.
ـ اعتکاف را می‌توان با محبت به خانه‌های خدا و تمرین در گذراندن ساعت‌هایی از روز ـ در غیر از رمضان و یا روزهای اول رمضان ـ در مسجد و مشغول عبادت شدن در خود زنده کرد. تا نفس برای رسیدن روزهای اعتکاف بی‌قرار گردد.
ـ اعتکاف را می‌توان با عشق ورزیدن به دین و با محبت صادقانه و اخلاص و یکسویی برای خدای خود، و در نظر داشتن رضایت او در همه‌ی حرف‌ها و گفته‌ها و کارهایمان زنده کرد.
ـ اعتکاف را می‌توان با احساس به خطر هولناک جهنم و طمع در رسیدن به رضایت الهی و نعمت‌های بی‌منتهای بهشت برین زنده کرد.