سرمایهگذاری روی نعمت‌های خدا دادی:
این مؤمن فریخته، قدرت‌ها و توان خدا دادی خود را از راه دو ارمغان الهی در مییابد: ۱- سختی‌ها. ۲- بخشش‌ها.
و در مییابد که خداوند هر نعمتی را که به او داده بخاطر این است که بدان نیاز دارد، و باید به نحو احسن از آن استفاده برد:
﴿ثُمَّ لَتُسَۡٔلُنَّ يَوۡمَئِذٍ عَنِ ٱلنَّعِيمِ﴾[التکاثر: ۸].
«سپس در آن روز (همه شما) از نعمت‌هایی که داشته‌اید بازپرسی خواهید شد»
چه آن نعمت مال و دارایی باشد، یا صحت و عافیت و یا علم و دانش و یا قوت و شخصیت و غیره..
باید روی آن سرمایهگذاری کند، و چنان‌که مایه رضایت و خشنودی خالق است از آن بهره برداری نماید.
و در مییابد که او را نیازی به نعمتی که از او بازداشته شده نیست. موفقیت او در قدراتی که بدو داده شده نهفته است و شکستش در تلاش و کوشش پوشیدن لباس دیگران!
خداوند اگر کسی را با مصیبتی چون؛ کوری، کری، کچلی، گنگی، شلی، فقر، حکم استعمار، چیرهدستی طاغوت و فرعون و غیره آزموده در او – چه فرد باشد یا گروه و یا ملت – نیرو و توانی قرار داده که با استفاده درست از آن میتواند بر آن مشکل پیروز شود. و در حقیقت آزمایش؛ محک یافتن قدرت‌ها و کشف نعمت‌ها و بخشش‌های الهی است.
این مؤمن با این مرحله از درک و شعور به نوعی از توازن که بیانگر سیمای صادق دین است دست مییابد؛