شرح الصدور در حل مشکل اختلاف بین علماء

دعا عَینِ عبادت است

مسلمان وقتی خدا را می‌خواند:

• حاجت و نیازش را به ذات پاک پروردگار احساس می‌کند.

او با این یقین و باور ذات یگانه او را می‌‌خواند که:

• معبودِ کارسازش او را می‌‌بیند.

• سخنش را می‌‌شنود.

• بلکه در عین حال همه را می‌‌بیند.

• و دعا و نداء و فریاد همه را می‌‌شنود.

• دیدن یا شنیدن یک شخص نعوذبالله مزاحم او نمی‌شود، که نتواند دیگران را ببیند، و حرفشان را بشنود.

• زبان‌های گوناگون و صداهای فراوان برایش مشکل ایجاد نمی‌کند.

• او نه تنها نطق زبان را می‌‌شنود که آرزو‌های پنهان قلبی را نیز می‌‌داند!.

• بنده مؤمن هنگامی که پروردگارش را می‌خواند امیدوار است که دعایش را اجابت کند.

• زیرا مؤمن یقین و باور کامل دارد که پروردگارش در یک آن، بر اجابت دعای او و دعای هر دعا کننده ای، قدرت کامل دارد، هر چند که دعا کنندگان از هم دور و نیازهای‌شان متنوع باشد!.

• دعا کننده در چنین حالتی از اعماق قلبش به تعظیم پروردگار و عاجزی و فروتنی در برابر او می‌‌پردازد و کمال وابستگی را به او اظهار می‌دارد.

بنابراین جای تعجب نیست که حدیث شریف دعا را «عین عبادت» یا «مغز عبادت» توصیف کند، ، یعنی دعا خودش عبادت یا روح و عصاره عبادت است.