مسأله سوم: نشانههای عشق قلب به قرآن
عشق قلب به قرآن دارای نشانه‌هایی است از جمله:
۱- با دیدن قرآن شادمان می‌گردد.
۲- وقت زیادی را بدون خستگی با قرآن سپری می‌کند.
۳- اشتیاق داشتن به آن؛ وقتی که مدّتی از آن دور بوده و بعضی موانع وجود داشته، آرزو می‌کند که دوباره آن را ببیند و از آن باخبر شود و چیزهایی را که مانع میان وی و قرآن شده، از میان بردارد.
۴- زیاد با قرآن مشورت کند، به توجیهات آن اطمینان داشته باشد و هنگامی که مشکلات کوچک و بزرگ برایش پیش می‌آید به قرآن رجوع کند.
۵- از اوامر و نواهی قرآن پیروی کند.
این‌ها مهمترین نشانههای عشق به قرآن و همنشینی با آن است. پس هرگاه که این نشانه‌ها را دیدی بدان که عشق به قرآن در تو وجود دارد. و وقتی خلاف آن را دیدی بدان که عشق وجود ندارد. و اگر که بعضی از آن‌ها را مشاهده کردی بدان که در عشق تو به همان اندازه کاستی وجود دارد.
شایسته است که هر مسلمانی این سؤال را از خود بپرسد که آیا من قرآن را دوست دارم؟
این سؤال مهم و ارزشمندی است و جواب دادن به آن گرانبهاترو ارزشمندتر، چون که جواب آن در برگیرنده معانی بسیار است. قبل از اینکه به این سؤال جواب دهی، به نشانه‌هایی که قبلاً ذکر کردم، بازگرد تا آن‌ها را با جواب خود مقایسه کنی و درست را از غلط تشخیص بدهی.
اگر از بعضی از مسلمانان بپرسی که آیا قرآن را دوست دارند؟ جواب می‌دهند بله، قرآن را دوست داریم و چگونه می‌شود که آن را دوست نداشت؟ ولی آیا این جواب صادقانه است؟
چگونه قرآن را دوست دارد در حالی که دقایقی از وقتش را با قرآن نمی‌نشیند، ولی ساعتهای طولانی از وقتش را با آنچه که هوای نفسانیش می‌خواهد و از متاع دنیوی دوست دارد، سپری می‌کند!؟
ابوعبید می‌گوید: «هیچ بنده‌ای جز به وسیله قرآن از خودش نمی‌پرسد، اگر قرآن را دوست داشت، خدا و رسولش را نیز دوست دارد.» [۱۲]
وقتی که نشانههای پیشین در ما وجود نداشت لازم است که ما به کوتاهی‌های خود اعتراف کنیم وسعی کنیم که در خودمان تغییر به وجود آوریم، که راه‌های وصول به این تغییر در مساله بعدی بیان شده است.
[۱۲] مصنف ابن ابی شیبه، ج ۱٠ / ص ۴۸۵.