وسیله اوّل: توکّل به خداوند متعال و مدد گرفتن از او
از خداوند متعال کمک بخواهد و درخواست کند که از (عشق به قرآن) وی را روزی دهد و به همین خاطر، دعای بزرگی که از ابن مسعود روایت شده است را، بخواند که پیامبر جفرمود: «بنده خدا هرگاه که حزن و اندوهی به وی برسد (دست به دعا بر‌دارد و بگوید:) پروردگارا من بندۀ تو، فرزند بندۀ تو و فرزند کنیز تو هستم؛ تقدیر امورم در دست توست، حکم تو بر من جاریست، قضاوت تو در حق من عدل محض است. از تو می‌خواهم، با هر اسمی که تو خود را بدان نامیده‌ای یا آن را در کتاب خود نازل کرده‌ای و یا به یکی از بندگانت آموخته‌ای یا آن را در علم غیب خود محفوظ نگه داشته‌ای؛ که قرآن را بهار دلم و نور سینه‌ام و صیقل غم هایم قرار دهی. خداوند غم‌های وی را زدوده و شادی را جایگزین آن می‌نماید. گفتند: ای رسول خدا جشایسته است که این کلمات را نیز به ما بیاموزی. پیامبر فرمود: آری شایسته است. برای کسی که آن‌ها را بشنود تا آن را به دیگران بیاموزد.» [۱۳]
پس، روزی ۳، ۵، ٧ بار، آن را تکرار کند و زمان‌های اجابت دعا را بررسی کند و سعی کند که درخواست خود را از روی صدق و راستی و با حالت تضرع و پافشاری و حرص شدید مطرح کند تا اجابت شود. و آنچه را که خواسته است به وی عطا شود. بعضی از مردم اصرار و پافشاری را تنها در امور دنیوی و مادّی می‌دانند، ولی در امور دینی، اگر دعا بکنند، خیلی سرد و بی‌روح دعا می‌کنند.
کمک گرفتن از خداوند متعال برای کسب تدبر قرآن این است که قاری، خواندن قرآن را با «أعوذ بالله من الشیطان الرجیم»، شروع کند و همچنین اوّل سوره را با «بسم الله الرحمن الرحیم» شروع کند، چونکه این‌ها کمک خواستن از خداوند متعال، در تدبرو فهم قرآن به طور عام و سوره‌ای را که می‌خواهد بخواند، به طور خاص است.
[۱۳] مسند احمد بن حنبل ۱/ ۳٩۱ – صحیح ابن حبان ۳/۲۵۳ – مصنف ابن ابی شیبه ۶/۴٠ – المعجم الکبیر ۱٠/۱۶٩ الدعوات الکبیر ۱/۱۲۴ – مسند البزار ۵/۳۶۳.