نامهای ما یعنی پرستش غیرالله
حتی نامهای ما بر ضعیف بودن تعلق ما به خدا و شدت وابستگی ما با واسطه‌‌ها دلالت می‌نماید، عبدالحسین و عبدالزهراء و عبدعلی و عبدالرضا و عبدالکاظم بلکه عبدالساده و عبدالأئمه و عبدالکل و عبدالإخوه از عبدالله و عبدالرحمن و عبدالرزاق بیشتر رواج دارند تا جایی که اثری از نامهای عبدالله و عبدالرحمن و عبدالرزاق با این‌که از پسندیده‌ترین نام‌ها به نزد خدا هستند در میان نامهای عبدالحسین و.... باقی نمانده است.
بلکه ممکن است که فردی که اسمش عبدالرحمن یا عبدالرزاق است او را رحمان و رزاق صدا بزنند!!.
اما عبدالحسین و عبدالرضا را هرگز حسین و رضا صدا نخواهند زد، و می‌بینی که تلفظ عبدالحسین یا عبدعلی بر زبان‌ها از تلفظ عبدالرحمن یا عبدالرزاق آسان‌تر است، تا جایی که این عادی است که در اسم فردی نام خدا تنها آورده شود و نام مخلوق همراه با عبد ذکر شده باشد مثل (کریم عبدالرضا) به جای (عبدالکریم یا عبدالرضا) بگو و اگر بخواهند (عبدالجلیل عبدالحسین) را مختصر کنند می‌گویند: جلیل، عبدالحسین).
و یکی از تناقضات این است که همه نامهای ائمه را به صورت معرفه همراه با (ال) ذکر می‌کنند به جز نام علی مثلاً گفته می‌شود: عبدالحسین، اما عبدالعلی گفته نمی‌شود، زیرا عبدالعلی یعنی بنده خدا، بنابراین می‌گویند: عبدعلی تا تاکید کنند که بندگی و عبودیت برای غیر از خداوند است!!.
یکی از دوستانم صاحب فرزند پسری شده بود، و آن هم بعد از یک انتظار طولانی و بعد از این‌که سال‌ها چشم براه به دنیا آمدن پسری برای خودش بود، او اسم پسرش را عبدالوهاب گذاشت به تفاءل از کلمه وهاب همان طور که ابراهیم ÷گفت:﴿ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ ٱلَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى ٱلۡكِبَرِ إِسۡمَٰعِيلَ وَإِسۡحَٰقَ﴾[إبراهیم: ۳۹]. «حمد خداى را که در پیرى، اسماعیل و اسحاق را به من بخشید». و هنگامی که زن همسایه پیش آن‌ها آمد تا به آن‌ها تبریک بگوید، از این اسم (عجیب و غریب) حیرت زده شد و شگفت‌زدی خود را چنین ابراز نمود: آیا اسم دیگری غیر از این اسم نیافتید؟! اسمش بگذارید حیدر یا حسین!!.