شفاعت برای مرتکبین گناهان کبیره
احادیث کثیری در این باب روایت شده که ظاهراً خوارج و معتزله از آن بی‌اطلاع مانده‌اند و این باعث شده که آن‌ها این نوع شفاعت را قبول نداشته باشند و دانسته یا ندانسته در مقابل احادیث صحیح نبوی قد علم کنند.
امام احمد از انس‌بن مالکسروایت می‌کند که رسول خداصفرمودند:
«شفاعتم برای اهل کبائر از امتم» [۲۱۱].
بیهقی از جابربن عبدالله روایت می‌کند که رسول خداصاین آیه را تلاوت نمود:
﴿إِلَّا لِمَنِ ٱرۡتَضَىٰ وَهُم مِّنۡ خَشۡيَتِهِۦ مُشۡفِقُونَ﴾[الأنبیاء: ۲۸].
«و آنان هرگز برای کسی شفاعت نمی‌کنند مگر برای آن کسی که بدانند خدا از او خشنود است و همیشه از خوف خدا ترسان و هراسانند».
سپس فرمود:
«و این همان شفاعت من برای اهل کبائر از امتم است» [۲۱۲].
بیهقی گوید:
ظاهر این حدیث مستلزم این است که شفاعت در اهل کبائر از خصوصیات رسول خداصاست و فرشتگان در گناهان صغیره و بالا بردن درجات بهشتیان شفاعت می‌کنند و شاید هدف از ذکر آیه بیان این نکته باشد که مهمترین شرط شفاعت‌گیرنده، رضایت خداوند از ایمانش است. هر چند گناهانی بزرگ به جز شرک را مرتکب شده باشد. به عبارت دیگر دلالت آیه، نفی شفاعت کفار است. چون خداوند هرگز به شرک و کفر راضی نخواهد شد.
[۲۱۱] ابوداود و ابوبکر بزاز در مسندش و ابویعلی موصلی و طبرانی در معجم کبیر از ابن عباس، این حدیث را روایت نموده‌اند. [۲۱۲] حاکم می‌گوید : این حدیث صحیح است.