اتّساع مستمرّ كائنات
خدای متعال در آیه‌ی ۴۷ از سوره‌ی «ذاریات» می‌فرماید:
﴿وَٱلسَّمَآءَ بَنَيۡنَٰهَا بِأَيۡيْدٖ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ ٤٧﴾[الذاریات: ۴۷].
«و آسمان را به قدرت خود برافراشته‌ایم، و بی‌گمان ما توسعه‌دهنده (آسمان)ایم».
چنانکه ملاحظه می‌کنید، قرآن به صراحت می‌گوید که کائنات و آسمانها مستمراً راه توسعه را می-پیمایند.
و امروزه علم جدید با روش‌های پیشرفته‌ی خویش، در روشنایی این حقیقت به جلو گام برمی‌دارد.
دانشمندان برای به تصویرکشیدن ذهنی اتساع مستمر کائنات می‌گویند: اگر ما طیاره‌ی خیالیی را تصوّر کنیم که با سرعت (۱۸۶۰۰۰) مایل در ثانیه به ما در پیمودن دورادور کائنات کمک می‌کند، بدون شک این پرواز مدت زمانی در حدود (۱۰۰۰۰۰۰۰۰۰) یک هزار ملیون سال را در بر خواهد گرفت. اما از آنجا که کائنات ما جامد و ساکن نبوده بلکه دائماً در حال اتساع می‌باشد، پس مسافتهای هولناک هستی فوق الذکر، بعد از گذشت (۱۳۰۰۰۰۰۰۰۰) سال دوچندان خواهد شد. هم از این رو، طیاره‌ی خیالی ما هرگز نمی‌تواند دورادور کائنات را بپیماید، زیرا همینکه بخواهد بعد از یک هزار میلیون سال به پایان کائنات برسد، باز در برابر یک مرحله‌ی مضاعف دیگر قرار می‌گیرد. و این سیر مضاعف و توسعه‌ی مستمر و پایان‌ناپذیر همچنان پیوسته ادامه دارد.
استاد وحیدالدین خان در کتابش: «الإسلام يتحدّى» می‌گوید:
«امروزه این حقیقت به ثبوت رسیده است که فضای هستی، بینهایت پرپهنا و وسیع است. در این فضای هستی بینهایت وسیع، سیارگان و کواکب بی‌شماری با سرعت خارق العاده‌یی در حال حرکت اند که هرگز نمی‌توان آنها را در تحت حصر و شمار درآورد. بعضی از این کواکب به تنهایی رهسپار سفر خویش می‌باشند، بعضی از آنها به صورت جفت‌های دوتایی در فضای بینهایت شناور اند و بعضی هم در گروه‌های دسته جمعی مسیرهای معینه‌ی خویش را می‌پیمایند.
اگر شما به پرتو خورشید که از پنجره به اطاق شما می‌تابد خیره شوید، در آن ذرات بسیار زیاد غبارگونه‌یی را می‌بینید که در هوا دست اندرکار سیر و حرکت اند. حال اگر شما این کائنات بی‌انتها را که به هر سو گسترده است، به این ذرات غبار مانند مشاهده شده در پرتو شعاع خورشید مقایسه کنید، تصویر تخیلی کمرنگی از این کائنات بزرگ در ذهن شما ایجاد می‌شود. البته با درنظر داشت فرق بزرگی که میان واقعیت اول و واقعیت دوم وجود دارد، زیرا مجموعه‌ی ذرات غبار در مسیرهای حرکت وسیر و سفر خود، سرگردان، مضطرب و بی‌برنامه اند، بعضی با بعضی دیگر تصادم می‌کنند و در عین حال میدانی برای توسعه‌ی خویش ندارند، در حالی که مجموعه‌های کهکشانها و سیارات موجود در فضای هستی اولاً با همدیگر تصادم نمی‌کنند، زیرا که این مجموعه‌ها قهراً و بر اساس برنامه‌ی دقیق در مسیر ها و مدارهای معینه‌ی خود رهنوردند و در غیر آن، در نظام هستی خلل و فروپاشی رونما می‌گردید. ثانیاً این مجموعه‌ها، پیوسته در حال توسعه می‌باشند».
دانشمندان نجومی توسعه‌ی کائنات را به بالون مصنوعی‌ای تشبیه کرده‌اند که چون بادکنکی که بر آن بدمید، دائماً از درون و از همه جهات بر آن دمیده شود.
حقا که دست قدرت لایزال الهی، آفرینشگر این نظام همیشه توسعه‌پذیر است که می‌فرماید:
﴿وَٱلسَّمَآءَ بَنَيۡنَٰهَا بِأَيۡيْدٖ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ ٤٧﴾[الذاریات: ۴۷].